Eastbound: 1 Man, No Plan

Mijne Dames, Mijne Heren,

Heel dit blogverhaal is van in het prille begin wat hectisch geweest, en voor deze laatste post (voor ik terug in Belgie ben dan toch) is het niet anders: ik schrijf U vanuit de luchthaven van Bangkok, tussen de checkin en het boarden door…

Maar… Hieronder dan eindelijk het fotoverhaal van de mototour door Cambodia: Kruistocht zonder Spijkerbroek. Halfafgewerkt, maar zo moet het (voorlopig) maar, want al zou ik er nu nog ff aan kunnen verderwerken, alles op deze pc hier is zodanig afgeblokt dat ik enkel aan IExplorer geraak, en das gene vette om comfortabel te kunnen werken…

Enfin, enjoy, en wa nie duidelijk is moete maar vragen een dezer…
Tot binnenkort!

Uw Nederige Dienaar van de laatste 5 maand,
Free

—

The Tour (+-1800km)
Phnom Penh – Kampong Cham – Snuol – Sen Monorom(Mondulkiri province) + Boo Sraa Waterfall – Toule/Koh Nhek – Banlung(Rattanakiri prov.) + Te Vang – Stung Treng – T’Beng Mean Chey (Preah Vihear prov.) – Prasat Preah Vihear – T’Beng Mean Chey – Kampong Thom – Skon – Phnom Penh
(underlined means slept there)
Read the rest of this entry »

…en een banana-nutella-peanut pancake misschien…
…of de cheese-egg-onion versie zoals ik er nu EEn aan het verslinden ben…

Tis verdorie nie te onderschatten, een blog onderhouden zonder constant achter de feiten aan te hollen. Waar ik normaal gisteravond verslag wou uitbrengen van m’n Eerste Duik, stuurden vermoeidheid en uitzicht-op-om-6h-opstaan weder roet in het eten.

Magoed, heel int kort dus: de voorbije vier dagen duikcursus gehad hier in Koh Tao, wat “Schildpadden Eiland” betekent maar naar mijn zoals altijd zeer bescheiden mening zouden ze het beter Koh Dog noemen want de massa viervoeters alhier heeft geen schild doch blaft.

Eerst twee halve dagen theorie, gelukkig niet al te droog, hoewel dat in deze context moeilijk is in verhouding tot de praktijk. Daarna het water in, een eerste “plonsje” slechts, met voornamelijk oefeningen – vergelijk het met de baby-piste bij het skieen, want dieper dan 6m zijn we die middag niet gegaan. Plezant, maar verdorie toch een raar gevoel de eerste keer dat je door een darmke moet ademen en tegelijk aan negenenzeventig andere dingen denken. FF schrikken toen m’n ademhaling begon te horten-en-stoten bij het afnemen van m’n masker onderwater – weet niet wat er misging, maar ik (b)leek deels door m’n neus te ademen. Gelukkig was het water slechts anderhalve meter diep daar, dus na ff rechtopstaan, herpakken (en overigens een gewichtje bij te steken want ik was te licht geladen) en opnieuw proberen was alles picco bello.

Volgende morgen laatste stukje leerstof, en dan examen: een stuk of veertig multiple choice vragen, en gezien multiple choice gaandeweg van m’n levensmotto deel begint uit te maken besloot ik dan ook om dat foutloos te doen 😉 Raar gevoel trouwens, weer es een “serieus” examen af te leggen, das meer dan drie jaar geleden voor zover ik me kan herinneren!

En dan eindelijk… de Dieperik in! Gisteren twee keer tot op zo’n 12m (Japanese Gardens, Twins), vanmorgen eerst tot op 18m (“Red Rock“) en daarna tot 12m (kweeniemeerwaar). Fantastisch. Al die kleuren, beesten en beestjes, plantjes, dinges (waarvan ik begot nie weet wat het allemaal is),… Vooral bij de tweede duik was het water ongelooflijk helder en het licht vreemd-glitterend (great viz, in het jargon). WAAUW. Ik heb er het vocabulaire nie voor om het te beschrijven, en het leek me niet aanbevolen om de waterdichtheid (quod non) van m’n camera uit te testen, dus kan alleen zeggen: go and find out yourself! De enige prerequisite is dat je 200m moet kunnen zwemmen, dus geen excuses! 😎

Last but not least… Gezien al dat gebubbel en getrappel (met telkens enigte oefeningen) zonder noemenswaardige problemen is verlopen, mag ik me na de officiele proclamatie van strax dan ook PADI Open Water Diver noemen! Juplahiphoi 😎

En daar gak nu alvast ene op drinken se – en ip ulder gezondheid!

Tzal weer vree rap moeten gaan, enkel ff om de wereld van m’n reilen en zeilen op de hoogte te brengen, want m’n bus richting Koh Tao vertrekt binnen een half uur…

Koh Tao? Jawel, om er te duiken! Allee, in eerste instantie om het PADI Open Water certificaat te halen, that is.

Voor wie de indruk krijgt dat ik in overgrote haast door Azie aan het razen ben: je hebt een stukje gelijk… Sinds ik uit PP vertrokken ben heb ik nauwelijks een minuut stilgezeten (en dat is vrij letterlijk op te vatten).
10/3 7h vertrokken uit PP, 14h aangekomen in Siem Reap, 16h30 met mototaxi naar zonsondergang vlakbij Angkor Wat (waar vooral de hele tempelheuveltop-bedekt-met-touristen leutig was om te zien 😉
11/3 5h30 terug naar Angkor voor zonsopgang, daarna Ta Prohm, Bantey Srei, East Mebon, Angkor Thom,… tempels gezien, 18h30 terug in Siem Reap, 19h30 met shared taxi (en oa. een Cambodiaan die voor AZG Belgie werkt) naar Poipet, en daar in het groezeligste hotel van de laatste vier maand een dutje gedaan.
12/3 6h30 op, om 7h30 de grens overgestoken, 8h de bus op en om 13h hier in Bangkok toegekomen. Guesthouse gezocht, en twee uur later terug naar guesthouse om te zeggen dat ik vanavond om 20h al terug vertrek richting Koh Tao… Strax dus!

Hectisch. Magoed, in zekere zin -zo denk ik om mezelf te sussen- is het ni slecht om al ff De Smaak van Stress terug te proeven, als voorbereiding op m’n terugkeer naar de Echte Wereld.

Tot binnenkort – wie weet vind ik in Koh Tao tijd voor het Baja-verhaal…!
Free

Waarde Aardlingen,

M’n wat voorbarige aankondiging betreffende publicatie van het Cambodia-by-motorbike verhaal ten spijt, blijkt de zaak wat meer voeten de aarde te hebben dan verwacht en moet ik jullie geduld nog even op de proef stellen. EEn en ander heeft overigens te maken met m’n mankepootje: voor geval ik het later vergeet te vermelden, ga nooit op een motortrip door zand, rotsen en bos zonder fatsoenlijke handschoenen. En jeans-/beschermende broek, stofbril (of hoe noemde zo’n ding, model van een skibril maar zonder getinte ruiten), en ne nest moto-allaam, for that matter. Zonder handschoenen zweten je handen en moet je de gas continu zo hard omklemmen dat je poot er lam van en met stokjes eten en typen extreem moeilijk wordt; een broek voorkomt dat takken je beenvel piercen; en dat allaam is vooral een Murphy-kwestie: als je toevallig sloter #6 nodig hebt zal je net die niet meehebben. Ma soit, later meer daarover.
Nog EEn en ander heeft te maken met het “rejunietje” van gisteravond, met Claude en Yolanda, een Australisch/Italiaanse die ik tijdens de hairy ride naar de top van Prasat Preah Vihear gedurende 10 seconden had gezien en daarna in Phnom Penh terug tegen het lijf liep. Aangezien ook in Cambodia de internetcafes rond de klok van elven sluiten was er daarna geen blogtijd meer over.

M’n lokatie is intussen gewijzigd naar Siem Reap, de uitvalsbasis voor Angkor Wat (wat vermoedelijk bekender in de oren klinkt) en z’n broertjes. Vanmorgen om 7h de bus op in Phnom Penh, om 14h hier toegekomen, en intussen al ff een zonsondergankje meegepikt vlakbij Angkor, waarbij vooral de aanblik van de horde toeristen best wel leutig was – tis ni veur teen of tander maar de Preah Vihear-zonsondergang had toch iets meer, naar mijn gedacht.

Om de ongeduldige lezer toch al een voorsmaakje te geven, en voor het geval sommigen onder jullie na bijna 5 maand ni meer zo goed weten hoe mijn gelaat zich aan de wereld vertoont, hieronder toch al een voorproefje van de foto’s: bovenop de tempelheuvel vlakbij Sen Monorom. Ge meugt ervan peinzen da ge wilt – da doe ik ook 😎

Cheesy.

Well… Hello world!

Na een tiental dagen van de virtuele aardbol verdwenen te zijn ben ik gisteravond laat (na een rit van een goeie 250km, waarvan 200 over bulten en pitten en de laatste 40 in het donker) in Kampong Thom beland.

Nu nieveel tijd, want nog een 150 km te gaan naar Phnom Penh, en wil onderweg nog een paar stops maken, maar naar het er nu uitziet is heel die weg geasfalteerd! Met dank aan de Japanezen, overigens.

Meer nieuws vanavond of morgen, il y a des bornes a faire! 😎
Cheers,
Free

Hallo Mensheid!

Tzal vree rap moeten gaan deze keer, dus vergeef me alvast de onmogelijk chaotische stijl die naar allerhoogste waarschijnlijkheid hieronder gaat volgen:

* Lokatie: Ben nu in Sen Monorom, zoals gezegd per Honda Baja. In 1 woord: WAAUW. Aan iedereen die na m’n aan euforie grenzende uitgelatenheid na de Minsk-tour in z’n eigen dacht “jaja, hij denkt misschien dattem alles gezien heeft…” : you are absolutely right. Eergisteren van Phnom Penh tot Snuol, waarvan een stuk langs de Mekong, best wel scenic zoals dat heet. Gister van Snuol tot Sen Monorom enkel dirt road, maar in goede tot zeer goede staat, behalve die ene keer toen er een gapend gat in de weg was, en we (Claude en ik) chance hadden +- toevallig op de linkerkant te rijden waar er enkele planken lagen.
* Things seen&done: de route natuurlijk, het landschap, massa’s coconut milk gedronken onderweg wegens overdreven dehydratatie op de motor in hitte en wind, gister gaan zwemmen aan de Sen Monorom Water Fall, vandaag een heerlijke douche onder de Boo-Sra Water Fall – die laatste ligt op 32km van Sen Monorom, waarvan de laatste tien een voorproefje zijn op wat gaat komen (zie onder): zand, keien, een (gelukkig ondiep) riviertje,…
* People on the Road: Tis toch altijd hetzelfde (maar in positieve zin dan): telkens wanneer je het gevoel hebt in the middle of nowhere te zijn, duikt er plots een andere reiziger op, en hij of zij blijkt dan natuurlijk… Belg te zijn! Gisteren aan die Sen Monorom Water Fall een zekere Ann ontmoet, neemt een sabatic voor een jaar, waarvan ze een half jaar voor de NGO CIDSE hier in Cambodia werkt; later op de avond nog een andere Belg ontmoet, maar z’n naam ontsnapt me ff. En daarstrax, op terugweg van de watervallen… Matt Jacobson, auteur van Adventure Cambodia! Voor de minder aandachtigen: das het guidebook dat ik in Phnom Penh gekocht heb. Sympathieke kerel trouwens, daarstrax een pintje met hem gepakt – en, hoe debiel ik het in principe ook vind, toch maar ff gevraagd of hij z’n boek ff wou signeren voor me :-]
* Coming Up: Morgen waarsch ff relaxen, en voorbereiden op overmorgen… dan gaan we namelijk naar Rattanakiri, en die route heeft als bijnaam Death Highway… Waar het voorproefje van vandaag slechts een uurtje heeft geduurd, wordt dat een tiental uur lang vooral zand en rotsen. Ik kijk er alvast naar uit! 😎
* To My Beloveth Ones: zoals je leest ben ik 100% blakend van gezondheid!
* Last but not least: op 22 maart ben ik terug in het land! Het duveltje gaat naar Jan… maar de anderen krijgen er ook eentje voor de moeite :o) FYI: totale kostprijs was 370 euro, bij Biman Bangladesh. Bedankt aan Henk&Evelien&Mama voor de inspanningen! (Evelien&Mama: jullie krijg ook een duveltje, of iets anders indien gewenst.)

Cheers2all, and wish me luck on Death Highway…!
Free

Een nieuw land, een nieuwe category, een nieuwe stijl…
“Cambodia Snapshots“, weerklonk deze maal boven de doopvont, en dat is ook het idee achter de nieuwe stijl: indrukken, beelden, meer het “hoe” als het “wat”, of zoiets toch. Zoals gewoonlijk zullen we weer moeten zien wat er in de praktijk van komt, maar de Cambodia posts zouden vooral een puntsgewijze smalltalk-stijl moeten vertonen. We’ll see.

Schnappi, das kleine Krokodil
Zoals +- aangekondigd ben ik vanuit Saigon ben ik in ware vrije val de tourist trap van de Mekong Delta trip richting Phnom Penh in gevlogen. Op de eerste dag na, toen ik eerst spontaan in loeien uitbarstte toen de bus ons in Cai Be dropte en de kudde het vehikel verliet, en even later de hele groep op me liet wachten omdat ik in de viewfinder van m’n fototoestel weer maar eens alle besef van de tijd en ruimte daarbuiten was verloren, heb ik me als een voorbeeldige tourist gedragen. Springroll- en kokosbonbon-fabrieken, floating markets, crocodile-farms,… ik heb het allemaal zonder morren verzwolgen. Compleet met gids die z’n explicaties meermaals beëindigde met “you take pictures now, we leave in 5 minutes!”
Bizar genoeg vond ik die crocodile-farm zowat het hoogtepunt: die beesten kunnen agressief zijn verdorie! Waar ik eerst nog foto’s nam met de lens doorheen de afsluiting, veranderde ik rap van gedacht toen een paar krokjes plots onder het dichtklappen van hun muil tegen die draad opsprongen… Slik. Het scheelde nie veel of m’n Sony moest onder de bijnaam “Stompie” door het leven.
Ohja, bedankt aan Ro voor de soundtrack 🙂

Pieren en planken.
Na een paar uur lekkerlui boottochtje, m’n eerste indruk van Cambodia: waar we in Vietnam telkens aan een steigertje of pier konden aanmeren, was dat na het (vlotjes, overigens) passeren van de grens plots overal een vrij wiebelachtige plank. Het zegt niets, maar het geeft een indruk, zo blijkt weder. Een goede indruk, wat mij betreft 😎
Verder indrukken: int algemeen minder druk, minder mopeds als in Vietnam, maar om EEn of andere duistere reden stikt het hier van de Toyota Camry‘s!?! Allee, zo ongelooflijk veel auto’s rijden er niet rond, maar letterlijk meer dan 1 op 2 is een Camry. Waarom?? Vanwege die eerste drie letters misschien? Of is de “standaard Golf” bedrijfswagen van bij ons hier een “standaard Camry” ?? (Hmm, nog nie zo slecht feitelijk ;-)) Als ik vind waarom, kzalt weten te zeggen.

Money.
Alles wordt hier blijkbaar in dollars gerekend – daarnaast wordt ook de Thaise Baht gebruikt in het westen, en hun eigen Riel dient in de praktijk enkel als wisselgeld, of zo lijkt het toch.
Vreemd genoeg: vandaag een bank gevonden (UCB, Union Commercial Bank, op 50m van Sharky’s Bar) die cash advances op VISA geeft zonder commissie?! Snap er nix van.

Malaria
Net nu ik dan toch maar m’n Lariam-pillen ben beginnen nemen (was de moeite niet voor Vietnam, en trouwens, de muggen moeten me niet) lees ik op de de website van het Instituut voor Tropische Geneeskunde dat de beestjes in West-Cambodia Lariam-resistent zijn… Tesproper. Enfin, tis ook droog-seizoen.

SIM
In Cambodia kun je als buitenlander wel een GSM kopen, maar geen SIM-kaart. Een spijtige zaak.

The Man, The Dust, The Baja.
Kga een bikke moeten voortdoen, want strax sluit de handel hier weeral, en morgenochtend vertrek ik opnieuw voor een mototour! Int kort:
– Honda XLR Baja 250 cc is het stalen ros van dienst, aan 9.5$ per dag. Vandaag testritje gedaan (welja, 50km eigenlijk), en moet zeggen dat die Minsk weliswaar comfortabeler is op de weg, maar het qua vering, power en schakelen toch serieus moet afleggen tegen zo’n Baja. Plezant masjien, echt waar.
– Een tweedehands exemplaar van Adventure Cambodia heb ik voor 4$ op de kop getikt op twintig meter van m’n Grand View Guesthouse (by the lake, ma das ni om over naar huis te schrijven);
– om een idee te krijgen: Red Raid Adventure Bike Tours (ge moet vooral hun prijzen ne keer bezien, das verdorie bijkans het budget voor heel mijn reis voor een tour van 2 weken…) en Tours in the Extreme.
– De helmen in de motohuurshop waren in dermate slechte staat dak me der maar een nieuwe heb aangeschaft (20$). Ook tijd voor een nieuwe fake-sportzak: 3$, opschrift Adidas. Das dus de derde sportzak die ik koop, benieuwd hoe lang deze gaat meegaan. Ge weet nooit, natuurlijk.
– Het gezelschap is Frans (voor de verandering) en heet Claude. Ben ik gister toevallig tegen het lijf gelopen, dus benieuwd wat het gaat geven. Heb een kleine verrassing voor hem in petto: vandaag een fles Ricard gekocht, vermoed dattem betrekkelijk content gaat zijn als ik hem morgenavond plots een eitje serveer 😎
– Tis vooreerst in het Noord-Oosten te doen (Mondulkiri, Ratanakiri), daarna vermoedelijk het Noord-Westen (weet nog niet hoe het daar heet), en dan terugkomen via Siem Reap/Angkor Wat en misschien nog afzakken naar het Zuiden. In totaal tussen 1 en drie weken. Want daarna wil ik Thailand nog leren duiken…… Moehah 😎

Dat is het zowat. Wens me vooral veel plezier en weinig landmijnen. Tegen dat ik terugkom (of vroeger, als ik onderweg een internet-connectie vind) kan ik jullie mijn Terugkomst-Datum mededelen – waarvoor dank aan Henk. Ohja, het duveltje gaat normaal naar Jan, maar de anderen (Henk, Bene) krijgen er ook eentje voor de moeite. (ja ik weet het, iedere reden is goed genoeg 😎

Take care!
Free

PS. Foto’s zullen er nu nie meer van komen, ma eerste werk als ik terug ben in Phnom Penh, beloofd!

Ondertussen zijn we al in Phnom Penh, Cambodia, maar ff dit postje om het hoofdstuk Vietman in een iets fleuriger stemming af te ronden…

Hoi An: A Word of Caution

Voor wie er ooit in de buurt zou komen, bedoelek.
Na ettelijke keren het relaas van m’n 100$/minuut kostende zwempartijtje aan mede-backpackers te hebben mogen verkondigen (op EEn of andere manier komt het altijd ter sprake, kzen het hele vertellement intussen redelijk muug ma soit), blijkt dat een Hoi An EEn van de betere plaatsen is om wat centen of een kilootje bagage lichter te worden… Intussen al meerdere reizigers ontmoet die al even fortuinlijk waren als uw dienaar: camera’s gestolen in bus/hotel, rugzakken op strand gepikt of leeggehaald (zowel op klaarlichte dag als ‘s nachts),… Tis nog niet zo erg als pakweg Saigon waar diefstallen op klaarlichte dag eerder regel dan uitzondering zijn, maar mijn ervaring blijkt allesbehalve uniek te zijn.

Overigens, op de politie hoef je al helemaal niet te rekenen: in mijn geval zat er EEn kerel in uniform, die echter geen woord Engels sprak (nu ja, hij nam eigenlijk niet de moeite om wat dan ook te zeggen) en wiens activiteit zich beperkte tot zonnebloempitten in z’n glazig-grijnzend gesmoelte te proppen op een manier die weinig twijfel liet over wat ik voor het gemak maar z’n schranderheid zal noemen. Na een vijftal keren vragen of ze op z’n minst een PV konden opmaken, zei een andere kerel plots (jawel, in het Engels), dat ik me naar het “Hoi An Tousit Center on the Beach” moest begeven… alwaar er zoals ik had verwacht natuurlijk geen flik te zien was.

Ook die kennismaking met de politie van Hoi An werd door andere verhalen bevestigd… Blijkbaar wordt het aantal PVs per stad in statistieken gepubliceerd, hoe hoger hoe slechter voor de naam, en daarom is de politie nogal weinig geneigd om je verhaal te noteren. Good thinking, zouk zo zeggen, vooral op lange termijn……

[Fleuriger stemming…? Kzen goe bezig 8-]]

Mui Ne Memoires…

Awel kijk, ik heb het toch wel voor da dorpke, kant ni helpen. Twintig kilometer quasi strand, dus plek zat voor iedereen, die duinen in de nabijheid, een Fairy Stream die z’n naam zelfs min of meer waard is, fantastisch lekkere seafood voor pakweg een eurooke,…

En laat ik vooral de Black/White Coffees niet vergeten: geserveerd in een soort longdrink glas, bovenop een metalen filter waar de koffie (soms tergend) langzaam doorheen drupt, en je kunt hem zo straf of slap maken als je zelf wil want een kanneke heet water wordt bijgeleverd. Andere opties zijn Black of White (met een bodempje zoete gecondenseerde melk, ramp voor de tanden maar genot voor de tong), en eventueel Iced, in welk geval er nog een extra glas met ijs bijgeleverd wordt waarin je de koffie hoort te kappen als hij doorgelopen is. Verbazend lekker. Vreemde is trouwens dat die koffie, hoewel sterk, helemaal niet bitter smaakt – in tegenstelling tot de Lao koffie, als ik me goed herinner (?).
Te vinden in heel Vietnam eigelijk, maar je geniet er meest van als je er je tijd voor neemt…

Hoewel ik oa. naar Mui Ne kwam met wind/kite-surfen in gedachten, bleken de tarieven niet echt op backpackers voorzien: 45$/dag voor wind-surf materiaal, 20$ verzekering erbovenop, en 190$ voor vijf uur lessen… Vervang wind door kite en de bedragen verdubbelen nog es. Als je dagbudget rond de 20$ ligt dan slik je daar ff van, kan ik je verzekeren…

De laatste dag in Mui Ne nog twee meevallers:
– ontdekt dat de Ortlieb water proof bag die ik vooral voor m’n camera had gekocht maar nog geen enkele keer gebruikt, met evenveel plezier dienst wil doen als “opblaasbare zak”, zodat ik een paar uurkes zalig lui in de golven kon gaan dobberen. Blijven drijven, jongeheer…
– besloot er m’n China LP achter te laten tot algemeen nut. Toen een Engelsman (wiens naam ik alweer vergeten ben, ma soit) dat zag, gooide hij me plots z’n Cambodia Rough Guide gratis en veur nix in het gezicht. Ideaal 😎 [BTW: koop nooit om het even welke LP voor je naar Vietnam trekt… Kopies zijn overal voor een tiende van de originele prijs te krijgen – en tis nie dat LP er zeer van gaat hebben he ;-)]

3 Ventjes, 5 Hoeden, en het Verkeer in Vietnam

Het licht is me eindelijk voor de ogen verschenen, vandaar een poging om toch EEn van Vietnams “verkeersregels” in het Keurslijf van het Schrift te gieten.

Zoals voorheen al vermeld is het in Vietnam de normaalste zaak ter wereld om op de weg te komen zonder zelfs maar een blik opzij of naar achter te werpen. In combinatie met de triljoenen brommertjes en allersoortige aanverwanten is het mirakel dat er slechts “af en toe” een ongeval gebeurt. Wat is het geheim?

Wel, ken je dat raadsel van de drie ventjes en de vijf hoeden, drie zwarte en twee witte? Kweet eerlijkgezegd nie zeker of ik het goed onthouden heb, makom, het gaat ongeveer als volgt:
De drie ventjes staan achter elkaar op een rij, zo dat nr 1 niemand ziet, nr 2 enkel nr 1, en nr 3 de andere twee. Ze krijgen elk een hoed opgezet, en ze worden gevraagd wat voor kleur ze ophebben (ze kunnen dus hun eigen hoed niet zien, vaneigens).
Stel nu, nr 1 krijgt wit, 2 zwart, drie wit. De vraag wordt gesteld welke kleur ze ophebben. Een minuut lang geen antwoord, tot nr 2 plots roept: ik heb een witte hoed!
Evident, toch?

Nu, het geheim achter dat “blindelings invoegen” werkt bijna knal hetzelfde.
Iedereen weet namelijk dat:
– niemand kijkt wanneer hij of zij op de rijweg komt
– als iemand er vlak achter/naast rijdt, dan moet die uitwijken
Dus, als jij moet uitwijken, dan weet om het even wie achter/naast jou rijdt, dat jij zonder omkijken zal uitwijken, en zal daar dus op anticiperen en hetzelfde doen. Wat voor jou dan weer betekent dat je zonder omkijken kan uitwijken, en zo is iedereen content 8-]
Enfin, het lijkt me zo evident dak er verder geen woorden aan vuil ga maken.
BTW, wie het raadsel van de hoeden nie doorheeft of gelooft dak het verkeerd vertel: wetet te zeggen he 🙂

Al is het niet veel, tis het enige antwoord dat ik vind.

Een vrouw met een automatisch geweer tegen de slaap gedrukt, zo hard dat de huid opzij van haar gezicht erdoor verwrongen wordt.

De rug van een meisje lijkt zwart geblakerd. Nee, het is een huidziekte, veroorzaakt door Agent Orange, blijkbaar. Plots, nu pas, wordt me duidelijk waarom ik de laatste weken af en toe mensen met vreemde huidvlekken zag.

Pasgeboren jongetje, z’n benen zijn slechts stompjes, z’n voeten een vinger groot.

Een soldaat ondersteunt het hoofd van z’n kameraad die door een Claymore-mijn is geveld, de laatste foto van een persfotograaf, enkele seconden voor ze alledrie onkwamen in een volgende explosie.

Toen hij werd gevangengenomen, had een Vietcong-soldaat enkele beenwonden. Z’n ondervragers vonden dat echter niet genoeg: in de loop van drie maanden amputeerden ze om de paar weken een stuk van z’n benen.

Vier GI’s poseren stompzinnig-trots bij de lichamen en afgehakte hoofden van enkele guerilla’s.

Omsingelen met machinegeweren en enkele B52’s laten overvliegen: how to “do” a VC-suspect village.

Beelden van het War Remnants Museum in Saigon. “Yet we were wrong, terribly wrong. We owe it to future generations to explain why” – de woorden van Robert S. Mc Namara, Secretary of Defense onder Presidenten Kennedy en Johnson, als inleiding to de ticket-brochure. Per definitie eenzijdig natuurlijk, maar een museum waar je -naar mijn bescheiden mening- moet geweest zijn.
Al zul je er niet vrolijk buitenkomen.

(…The fun is, having lots to do but not doing it! – zo gaat de kwoot normaal verder zoals de Blink36’ers zich horen te herinneren 8-])

Ik ben er toch ni voor gemaakt, blijkbaar…
Hoe hard ik me ook had voorgenomen om es een weekje te nixen, na anderhalve dag had ik er alweer schoon genoeg van. Hoezo? Vanwege de duinen natuurlijk! Niet van die prutsbultjes zoals op de meeste plaatsen, maar enerzijds de Red Dunes, zien eruit als een doolhof van rooie rotsen maar je kunt ze zo afkrabben, en anderzijds de White Dunes, denk aan een Parijs-Dakar woestenij (maar dan iets kleiner in oppervlakte) en je weet waarover ik het heb. Voeg daaraan toe een zonsopgankje, een ritje per Honda Wave langs de kust, en op de weg terug een duik-in-de-woelige-Pacific-branding-terwijl-ik-op-m’n-noodles-met-zeevruchten wachtte en je hebt een halvedagtrip om over naar huis te schrijven! Bij deze dus.

Uit bed, hoor ik je denken, en niet uit de hangmat? Mja, tis weer ingewikkeld: de eerste nacht hadden ze blijkbaar liever dat ik in een hangmat van het hotel sliep, een heel stuk comfortabeler dan de mijne, dus nogal moeilijk om nee tegen te zeggen. Ma twas tenminste een hangmat 😎
De volgende dag, na een paar kilometer strandwandeling (nog altijd categoriseerbaar onder nixen/sightseeing, IMO 😉 ben ik bij een supervriendelijke (want zo zijn ze leider nie allemaal, in de tourist spots) bejaarde Vietnamees tegengekomen, die me aanbood een tent op te zetten voor 4$. Euh… correctie: die tent heb ik zelf moeten opzetten, want daar hebben ze hier blijkbaar nie veel kaas van gegeten – kan ook moeilijk, want je vindt hier enkel lavachequidriehoekjes.

Hoeveel zin ik ook had om nog es te kamperen, het lot besliste er weerom anders over: in de loop van de avond aan de klap geraakt met
– een Frans gepensioneerd koppel waarvan de vrouw eigenlijk Duitse was en ooit in Leuven (!) heeft gestudeerd,
– een 78-jarige Oostenrijker bij de naam van Frits die al elk van de laatste 20 jaar 6 maanden op reis gaat met de rugzak en behalve dattem al es het hospitaal in gedrogeerd is door twee Thaise dievegges (god I love that word 😎, al twee keer “gewoon” van al z’n geld en papieren is beroofd, en al drie keer z’n videocamera is gepikt, heeft em overal ter wereld dikke fun.
– en Thuong (of zoiet), de Vietnamese “hotel-manager”, die na dertig jaar garnaalkweekpogingen een jaar geleden tot de conclusie kwam dat hij er toch ni zoveel van bakte en dan maar in dat hotel is komen werken. Verbazend genoeg trouwens, al heeft hij slechts EEn jaar Engels gestudeerd ooit op de middelbare school, hij spreekt tot nu toe zowat het beste Engels van alle Vietnamezen die ik ben tegengekomen!! Every day a few new words, zo verklaarde hij – gisteren waren “sensible” and “sensitive” de revue gepasseerd.

Ma soit, ge kundet al raden: schizofrenie-alarm! Na een half uurke klappen werd ik door de drie bovenvermelde partijen vrolijk ingezet als instant-tolk… Plezant, da wel, maar mannekes, vermoeiend, vooral in die hitte hier. Maar elk nadeel heb z’n voordeel, wie immer. Net toen ik begon te overwegen me ervoor te laten betalen, zei Thuong me plots dat er een room vacant was, en dat ik daar voor dezelfde prijs mocht pitten. Hmmmm, nogal moeilijk om nee te zeggen, niet?

Bedankt aan Jan en Bene voor de tips! Wat Cambodia betreft: zal visum vermoedelijk vanuit Saigon regelen (tenzij ik iemand tegenkom die me met 100% zekerheid kan zeggen dat het voor dezelfde prijs ad grens kan, want heb geen goesting om daar voor kikker of enig ander beest te staan), en even vermoedelijk met de boot de Mekong op en zo nog een stukje delta meepikken (BTW, hoezo tourist trap?).
Voor het vliegtuigticket: Bimanair lijkt heel interessant, heb die een mail gestuurd maar wacht op antwoord, Malaysian en Bangladesh Airlines ben ik aant bezien, en verder hangt het nog van een paar andere “factoren” af – maar ik zie het feitelijk nogal zitten nog ff een Europees hoofdstadje mee te pikken als laatste reisbestemming… Misschien wel A la 24 hours in New York!

En last but not least, voor valentijnswensen is hier geen plaats maar wel voor een Verrukkelijke Verjaardag aan m’n moeder, die vandaag CENSSORED wordt! Kga er vanavond om middernacht (Vietnamtijd) een Saigon-bierke op je gezondheid drinken en klinken, mummy, dus doe om 18h hetzelfde met pakweg een Irish Coffee en misschien klinkt het de wereld rond 😎 Enne… da gelezen hierboven, van die wereldreizende oostenrijker? ;-P

Tut in den draai!
Free