16/3: Koh Tao – All I need is the air that I breathe…
Wednesday, March 16th, 2005…en een banana-nutella-peanut pancake misschien…
…of de cheese-egg-onion versie zoals ik er nu EEn aan het verslinden ben…
Tis verdorie nie te onderschatten, een blog onderhouden zonder constant achter de feiten aan te hollen. Waar ik normaal gisteravond verslag wou uitbrengen van m’n Eerste Duik, stuurden vermoeidheid en uitzicht-op-om-6h-opstaan weder roet in het eten.
Magoed, heel int kort dus: de voorbije vier dagen duikcursus gehad hier in Koh Tao, wat “Schildpadden Eiland” betekent maar naar mijn zoals altijd zeer bescheiden mening zouden ze het beter Koh Dog noemen want de massa viervoeters alhier heeft geen schild doch blaft.
Eerst twee halve dagen theorie, gelukkig niet al te droog, hoewel dat in deze context moeilijk is in verhouding tot de praktijk. Daarna het water in, een eerste “plonsje” slechts, met voornamelijk oefeningen – vergelijk het met de baby-piste bij het skieen, want dieper dan 6m zijn we die middag niet gegaan. Plezant, maar verdorie toch een raar gevoel de eerste keer dat je door een darmke moet ademen en tegelijk aan negenenzeventig andere dingen denken. FF schrikken toen m’n ademhaling begon te horten-en-stoten bij het afnemen van m’n masker onderwater – weet niet wat er misging, maar ik (b)leek deels door m’n neus te ademen. Gelukkig was het water slechts anderhalve meter diep daar, dus na ff rechtopstaan, herpakken (en overigens een gewichtje bij te steken want ik was te licht geladen) en opnieuw proberen was alles picco bello.
Volgende morgen laatste stukje leerstof, en dan examen: een stuk of veertig multiple choice vragen, en gezien multiple choice gaandeweg van m’n levensmotto deel begint uit te maken besloot ik dan ook om dat foutloos te doen 😉 Raar gevoel trouwens, weer es een “serieus” examen af te leggen, das meer dan drie jaar geleden voor zover ik me kan herinneren!
En dan eindelijk… de Dieperik in! Gisteren twee keer tot op zo’n 12m (Japanese Gardens, Twins), vanmorgen eerst tot op 18m (“Red Rock“) en daarna tot 12m (kweeniemeerwaar). Fantastisch. Al die kleuren, beesten en beestjes, plantjes, dinges (waarvan ik begot nie weet wat het allemaal is),… Vooral bij de tweede duik was het water ongelooflijk helder en het licht vreemd-glitterend (great viz, in het jargon). WAAUW. Ik heb er het vocabulaire nie voor om het te beschrijven, en het leek me niet aanbevolen om de waterdichtheid (quod non) van m’n camera uit te testen, dus kan alleen zeggen: go and find out yourself! De enige prerequisite is dat je 200m moet kunnen zwemmen, dus geen excuses! 😎
Last but not least… Gezien al dat gebubbel en getrappel (met telkens enigte oefeningen) zonder noemenswaardige problemen is verlopen, mag ik me na de officiele proclamatie van strax dan ook PADI Open Water Diver noemen! Juplahiphoi 😎
En daar gak nu alvast ene op drinken se – en ip ulder gezondheid!
Frederik