Eastbound: 1 Man, No Plan

[Beste vriendjes en vriendinnetjes…
Zo gaan we er nie geraken he. Ik zit intussen bijkans drie weken achterop, als dat zo voortgaat moet ik nog een week extra congE pakken als ik terugkom om deze blog bij te benen… Hoezeer ik ook verzoek om niet toe te geven aan de saaiheid der factuele beknoptheid, en hoezeer ik het ook op prijs stel dat jullie mijn schrijfsels blijkbaar op prijs stellen, toch zal ik hier en daar een schaartje moeten zetten.
Zal vanaf nu proberen (hmja, “weeral” hoor ik je al denken) om een selectie van de meest uit-de-reis-springende gebeurtenissen neer te rammelen. Op een goeie dag (lees “ooit”, of ook nog “nadat ik de eerste pics online gekregen heb”) voeg ik dan wellicht wat sappige faits divers toe.
Allee, hier gaan we dan…
]

Zaya, Queen of UB

Zoals ik al had vermeld, hadden onze bovenburen Peter en Nick op internet een guesthouse uitgezocht in UB, en zijn Neil dan ook maar daarheen geweest…
Awel, 1-0 voor de hollanders zenne… gewoonweg de luxe van een 3-sterrenhotel, voor 7$ per nacht. Dat het properkes is en van die dingen interesseert me relatief weinig, maar de shiny vloerkes, prettige sfeer, goeie bedden, TV-kamer, een oud pc’ke (zie vroeger), keuken, en een lieftallig meiske (haar naam ben ik vergeten) dat elke dag wa komt kuisen, wat kan een mens zich in dit leven nog meer wensen? Daar komt nog bij dat Zaya, het madammeke dat de plek hier runt, op alle vragen een klinkklaar antwoord heeft, en voor Neil zelfs zo goed was om 2 uur met hem te gaan aanschuiven om een treinticket te bemachtigen. (Nuja, misschien was dat een opflakkering van moederinstinct, kweetnie ;-)) En bovendien weet ze simpelweg alles te regelen, “Everything from taxi to takhi” zou ik zo zeggen, het laatste zijnde de wilde paarden die je hier nog vindt in het Hustai Nuruu park. Over die paarden: wij kennen ze als Przewalski paarden, en eigenlijk waren ze uitgestorven maar toen hebben ze alle beestjes uit alle zoos ter wereld op elkaar gezet om het ras te redden – toch nog iets waar een zoo goed voor kan zijn. Wij zijn er niet geraakt wegens winter en te ver, maar de Kroaat Ratko die hier ook verbleef vermoedelijk wel… Volgende keer dat ik hier ga ik zeker, maar dan in de zomer 😎

The Four Horsemen, in Terelj National Park

Wat Zaya wEl voor ons geregeld heeft is een bezoek aan het Terelj National Park. Ff ter vergelijking: we zijn eerst elders prijzen gaan vragen, op EEn plek 60$ pp, op een andere 150$ pp (!!), en wij hebben alles samen 30$ pp betaald… Kan wel ff tellen. Ok, moet er wel bijzeggen dat onze “jeep”, een wat aftands kamionneke was, maar de ervaring is dezelfde. Trouwens, aangezien het ding een open laadbak had, had ik eindelijk nog es de gelegenheid om met de neus inde wind achterop te kruipen en zo letterlijk de lucht te proeven. Was geleden van de weg naar Tikal(Flores, Guatemala) dat ik nog zo hard van een dergelijk ritje heb genoten. Enige verschil was dat ik deze keer ff bang was dat m’n neus bevroren was, en dat de paar mensen die we onderweg hebben gezien me gek leken te verklaren, aan hun blik te zien.
Onderweg ff gestopt aan what they call Turtle Rock, een paar megarotsblokken op elkaar in de vorm van zo’n beest. Impressive, want da bovenste blok ligt er nogal wankel op lijkt het zo. Vervolgens daar 4 paarden gehuurd (1000 Togrog, ongeveer een dollar, per uur als ik me goed herinner) en de bergen ingetrokken. Met twee gidsen weliswaar, maar gezien mijn onbestaande ruiterervaring toch wel vreemd int begin. Maar… megaplezant! Allee, behalve tfeit dat het beestje bij momenten nogal onwillig was om m’n 88,72 kilo te torsen, ist iets wat ik iedereen zou aanbevelen. Tussen bergen door trekken, zomaar kunnen genieten van het landschap zonder puffen en hijgen, het mag ook wel eens. Het eindpunt was een buddhistische tempel tegen een bergflank, nu niet bepaald om van achterover te vallen (een tempel is een tempel), maar opnieuw: het uitzicht naar beneden was adembenemend. En de stilte nog meer: ik heb zelden voordien de vleugels van de vogels boven m’n hoofd horen klappen!

The Beer Express and Startling Stars

Uiteindelijk met de ‘jeep’ verder gereden tot bij de ger (tent) van een Mongoolse familie, waar ze ons een stuk versgeslachte koe als avondeten voorschotelden, gevolgd door enkele pintjes van onze zijde. Toen die echter verdronken waren (nenee, twas gene zatte boel, we hadden enkel onszelf ingerekend) was de logische vraag: wat nu?
Het antwoord liet niet lang op zich wachten: Bayra (de man des gers, echtgenoot van vrouwe Deggie) pakte ff zijn mobieltje om een telefoontje te slagen… en enkele minuten later kwam de kerel van de bierger ff verderop op z’n paard aangedraafd om vers bier te leveren… Simpel, toch? 😎
Daar in de ger hebben we ook Ratko leren kennen, een Kroatische oorlogsveteraan met als lijfleuze “Only 3 things important in life: Women, Weapons and Wolves” maar voor de rest een heel schappelijke veertiger. De volgende dag kwam hij mee terug naar Zaya Guesthouse.
EEn ding mag zeker niet onvermeld blijven: de ontelbare miljoenen sterren die zich in Terelj aan ons presenteerden. Meer dan ik ooit bij elkaar heb gezien, en ik heb er dan ook met open mond (en ogen) naar staan kijken, tot ik zo ongeveer vastgevroren was. Maar spijtig genoeg: je moet het zien om te weten wat het is…

[Kdurf het bijna nie te zeggen maar tis hier alweer verrekt lang aan het worden… welja, what the heck…]

Beejii

Nee, het gaat hier niet om een mongoolse variant van elastiekspringen… Beejii komt uit het oosten van Mongolie (waar paarden nog quasi het enige transportmiddel zijn), studeert toerisme en Engels in UB… en heeft me te pakken gekregen nEt toen ik op weg was naar een internet-cafe (Murphy kan dus ook een goeie rol spelen, de rakker).
Plezant gastje, heeft me een stukje free tour door UB gegeven (tja, wou z’n Engels oefenen, wa wil je? – kheb hem daarna wel een dineeke betaald), en later heeft hij mij, Neil en Ratko ook ff UB Palace een redelijk sjiek diskotheekspel laten zien. BTW, duurde wel ff voor ik mezelf op de dansvloer gesmeten heb, wat niet hoort te verwonderen als je m’n dansstijl kent en weet dat ik slechts een paar sandalen en een koppel bergbottinen mee heb op reis… Shake them Boots!

Manzushir Monastry, Choijin Lama Monastry,…

Wel… daarover zal ik kort zijn: beide monastries zijn op zich niet zo wereldwonderlijk, maar Choijin heeft wel een speciaal sfeerke (ma spijtig genoeg moesten ze iedere deur apart voor me openen, want kwas blijkbaar de enige bezoeker), en tis vooral de 10km te voet bergop en terug bergaf die Manzushir de moeite waard maken. Op terugweg daarvan een werkelijk onaards landschap gezien, door de combinatie van de lage zon, een grasland vol bultjes, en tussen de bultjes een beekje/vijvertje dat in een letterlijk en figuurlijk schitterende ijspiste was omgetoverd. You’ve gotta see it… dus zie foto’s ooit.

Enkele faits divers…

– wist je dat er in Mongolia een stad is die Moron heet…? Moehah 😎
– in Mongolie hebben ze blijkbaar een spelleke: als ze pas een koe geslacht hebben, moet iedereen die avond om beurt proberen het (borst??)been in twee te slaan. Als je zelf es een koe slacht, moet je het ook es proberen, dikke fun – vooral met een paar glaasjes… euh… EEn tip: tis techniek en fysica die het em doet, eerder dan pure kracht…
– als de kachel in je ger teveel rook produceert, dan is er bovenaan een zeil dat je kunt opzij trekken om een luchtgat te maken. Vermindert het gevaar op stikken.
– Bij -20 kun je ongeveer 5′ buiten blijven staan voor je botten beginnen rammelen.
– Een Mongools paard moet je “Sjoe” noemen om het rapper vooruit te laten gaan. Weet niet of dat bij de hengsten ook helpt.
– Als je de menu-kaart chinees is voor je, of mongools, dan helpen enkele gebaren en geluiden je een heel eind verder: pook-pook (chicken), meueueuh (beef), mEEEEh (schaap) en meer van dat leuks. Ze lachen je vierkant uit, ma tis wel effectief. Gelukkig hoefden we geen sla te bestellen.
– Darwin was wrong. Het enige wat telt is de “survival of the fitting”, niet “fittest”. Op straat een bedelaar tegengekomen die quasi perfect engels sprak, blijkbaar ooit een boek geschreven had, maar er nu nie meer geraakte. Daarop aangesproken antwoorde Zaya dat er we in “times of transition” zijn, en dat dat pech is voor mensen die zich niet kunnen aanpassen… Spijitg.
– Volgens Beejii: een goeie ruiter (lees: hijzelf;-) kan te paard gemiddeld zo’n 150km per dag afleggen… Reisje om de wereld in een jaar, laat ons zeggen? Ter vergelijking: een toerist doet er volgens hem max 40 per dag…