20/2: Gooöodbye Vietnam!
Monday, February 21st, 2005Ondertussen zijn we al in Phnom Penh, Cambodia, maar ff dit postje om het hoofdstuk Vietman in een iets fleuriger stemming af te ronden…
Hoi An: A Word of Caution
Voor wie er ooit in de buurt zou komen, bedoelek.
Na ettelijke keren het relaas van m’n 100$/minuut kostende zwempartijtje aan mede-backpackers te hebben mogen verkondigen (op EEn of andere manier komt het altijd ter sprake, kzen het hele vertellement intussen redelijk muug ma soit), blijkt dat een Hoi An EEn van de betere plaatsen is om wat centen of een kilootje bagage lichter te worden… Intussen al meerdere reizigers ontmoet die al even fortuinlijk waren als uw dienaar: camera’s gestolen in bus/hotel, rugzakken op strand gepikt of leeggehaald (zowel op klaarlichte dag als ‘s nachts),… Tis nog niet zo erg als pakweg Saigon waar diefstallen op klaarlichte dag eerder regel dan uitzondering zijn, maar mijn ervaring blijkt allesbehalve uniek te zijn.
Overigens, op de politie hoef je al helemaal niet te rekenen: in mijn geval zat er EEn kerel in uniform, die echter geen woord Engels sprak (nu ja, hij nam eigenlijk niet de moeite om wat dan ook te zeggen) en wiens activiteit zich beperkte tot zonnebloempitten in z’n glazig-grijnzend gesmoelte te proppen op een manier die weinig twijfel liet over wat ik voor het gemak maar z’n schranderheid zal noemen. Na een vijftal keren vragen of ze op z’n minst een PV konden opmaken, zei een andere kerel plots (jawel, in het Engels), dat ik me naar het “Hoi An Tousit Center on the Beach” moest begeven… alwaar er zoals ik had verwacht natuurlijk geen flik te zien was.
Ook die kennismaking met de politie van Hoi An werd door andere verhalen bevestigd… Blijkbaar wordt het aantal PVs per stad in statistieken gepubliceerd, hoe hoger hoe slechter voor de naam, en daarom is de politie nogal weinig geneigd om je verhaal te noteren. Good thinking, zouk zo zeggen, vooral op lange termijn……
[Fleuriger stemming…? Kzen goe bezig 8-]]
Mui Ne Memoires…
Awel kijk, ik heb het toch wel voor da dorpke, kant ni helpen. Twintig kilometer quasi strand, dus plek zat voor iedereen, die duinen in de nabijheid, een Fairy Stream die z’n naam zelfs min of meer waard is, fantastisch lekkere seafood voor pakweg een eurooke,…
En laat ik vooral de Black/White Coffees niet vergeten: geserveerd in een soort longdrink glas, bovenop een metalen filter waar de koffie (soms tergend) langzaam doorheen drupt, en je kunt hem zo straf of slap maken als je zelf wil want een kanneke heet water wordt bijgeleverd. Andere opties zijn Black of White (met een bodempje zoete gecondenseerde melk, ramp voor de tanden maar genot voor de tong), en eventueel Iced, in welk geval er nog een extra glas met ijs bijgeleverd wordt waarin je de koffie hoort te kappen als hij doorgelopen is. Verbazend lekker. Vreemde is trouwens dat die koffie, hoewel sterk, helemaal niet bitter smaakt – in tegenstelling tot de Lao koffie, als ik me goed herinner (?).
Te vinden in heel Vietnam eigelijk, maar je geniet er meest van als je er je tijd voor neemt…
Hoewel ik oa. naar Mui Ne kwam met wind/kite-surfen in gedachten, bleken de tarieven niet echt op backpackers voorzien: 45$/dag voor wind-surf materiaal, 20$ verzekering erbovenop, en 190$ voor vijf uur lessen… Vervang wind door kite en de bedragen verdubbelen nog es. Als je dagbudget rond de 20$ ligt dan slik je daar ff van, kan ik je verzekeren…
De laatste dag in Mui Ne nog twee meevallers:
– ontdekt dat de Ortlieb water proof bag die ik vooral voor m’n camera had gekocht maar nog geen enkele keer gebruikt, met evenveel plezier dienst wil doen als “opblaasbare zak”, zodat ik een paar uurkes zalig lui in de golven kon gaan dobberen. Blijven drijven, jongeheer…
– besloot er m’n China LP achter te laten tot algemeen nut. Toen een Engelsman (wiens naam ik alweer vergeten ben, ma soit) dat zag, gooide hij me plots z’n Cambodia Rough Guide gratis en veur nix in het gezicht. Ideaal 😎 [BTW: koop nooit om het even welke LP voor je naar Vietnam trekt… Kopies zijn overal voor een tiende van de originele prijs te krijgen – en tis nie dat LP er zeer van gaat hebben he ;-)]
3 Ventjes, 5 Hoeden, en het Verkeer in Vietnam
Het licht is me eindelijk voor de ogen verschenen, vandaar een poging om toch EEn van Vietnams “verkeersregels” in het Keurslijf van het Schrift te gieten.
Zoals voorheen al vermeld is het in Vietnam de normaalste zaak ter wereld om op de weg te komen zonder zelfs maar een blik opzij of naar achter te werpen. In combinatie met de triljoenen brommertjes en allersoortige aanverwanten is het mirakel dat er slechts “af en toe” een ongeval gebeurt. Wat is het geheim?
Wel, ken je dat raadsel van de drie ventjes en de vijf hoeden, drie zwarte en twee witte? Kweet eerlijkgezegd nie zeker of ik het goed onthouden heb, makom, het gaat ongeveer als volgt:
De drie ventjes staan achter elkaar op een rij, zo dat nr 1 niemand ziet, nr 2 enkel nr 1, en nr 3 de andere twee. Ze krijgen elk een hoed opgezet, en ze worden gevraagd wat voor kleur ze ophebben (ze kunnen dus hun eigen hoed niet zien, vaneigens).
Stel nu, nr 1 krijgt wit, 2 zwart, drie wit. De vraag wordt gesteld welke kleur ze ophebben. Een minuut lang geen antwoord, tot nr 2 plots roept: ik heb een witte hoed!
Evident, toch?
Nu, het geheim achter dat “blindelings invoegen” werkt bijna knal hetzelfde.
Iedereen weet namelijk dat:
– niemand kijkt wanneer hij of zij op de rijweg komt
– als iemand er vlak achter/naast rijdt, dan moet die uitwijken
Dus, als jij moet uitwijken, dan weet om het even wie achter/naast jou rijdt, dat jij zonder omkijken zal uitwijken, en zal daar dus op anticiperen en hetzelfde doen. Wat voor jou dan weer betekent dat je zonder omkijken kan uitwijken, en zo is iedereen content 8-]
Enfin, het lijkt me zo evident dak er verder geen woorden aan vuil ga maken.
BTW, wie het raadsel van de hoeden nie doorheeft of gelooft dak het verkeerd vertel: wetet te zeggen he 🙂
North-West Vietnam by Minsk: A taste of skyline.
[Voor de zekerheid nog maar eens: je moet hieronder klikken om de rest van het verhaal te lezen.......]
Frederik