14/11: Leaving Russia: the Smugglers’ Train
Sunday, November 28th, 2004In tegenstelling tot wat je misschien verwacht had (zie het Deklaratsia-verhaal), was het verlaten van Rusland een fluitje van een cent. Kan alleen maar zeggen: als ik er es tijd voor vind (euh….) ga ik zeker es een mail naar diejen Bryn Thomas (van m’n Transsib Guide) schrijven dat zijn boek op een paar puntjes hopeloos out of date en/of compleet overdreven is.
Makom, feitelijk ist goei nieuws vaneigens: aan de grens de gewone controles, door een heel-serieus-uitziend-proberende grenswachtmadam, en een hele tijd wachten natuurlijk.
I think the Russians love their children too
Ff tussendoor: hiermee is het deel “Rusland” van m’n reis natuurlijk afgesloten. Ik zou zeggen: zelfs al is het nog altijd een iets grotere hassle als de meeste andere landen, het is mEEr dan de moeite waard. St Petersburg (zonsondergang bij St Peter&Paul) en het Baikal-meer zijn twee plaatsen waar ik zeker nog terug wil komen, en bovendien, ik heb uiteindelijk nog maar een hEEl klein stukje van Rusland gezien!
Wat de mensen betreft, die zijn meestal heel vriendelijk – en veel socialer (sic) dan de gemiddelde Belg trouwens, maar dat geheel ter zijde 😉 Misschien moet ik er wel bijvertellen dat oa. de baboesjka’s (oa. mijn hotelmadammen dus) snel een blauwzurig gezicht trekken als je iets zegt of doet wat hun nie aanstaat, maar naar mijn bescheiden aanvoelen is dat grotendeels toneel: ze zijn heel bezorgd over je en hebben een hart van goud, maar er zit een iet-of-wat venijnig schaaltje rond.
EEn opmerkinkje nog: ik geloof dat de (Siberische) Russen hun bierfles altijd bij de body vasthouden – in tegenstelling tot wij, die normaal altijd de hals vastpakken. Enige simpele logica leidt me ertoe te veronderstellen dat de reden nochtans gelijklopend is: wij willen niet dat onze pint warm wordt, en zij willen nie dat em bevriest. Of is da te ver gezocht?
Crash Course Smuggling – Er zit meer in een treintje dan je denkt…
Bovenstaande (helemaal bovenaan, bedoelek) doet je misschien denken dat de trein Irkutsk-Ulan Bator een saaie bedoening was… Integendeel.
We waren nog nie goed weg uit Irkutsk, of enkele tientallen mensen (vooral Mongolen, peizek) begonnen allerlei dozen, zakken, potten,… heen en weer te sjouwen. Eerst dacht ik dat ze op de trein ff wat zaken aan elkaar gingen verkopen, maar nee: eventjes later begonnen ze die spullen in alle mogelijke en onmogelijke hoekjes en gaatjes te proppen:
- Tussen twee wagons zit er een vuilnisbak in de wand: vuilnisbak eruit, doos erachter, vuilnisbak er terug in.
- Het tapijt in de loopgangen ligt er met een reden: eronder zitten namelijk een soort “vloerkastjes”. Tapijtje weg, kastje open, dozen erin, kastje dicht, tapijtje terug, en klaar.
- In alle kupEs behalve de onze werd zowat alles waar zelfs maar een kleine holte achter zat opengevezen: in de wanden, onder de bedden, boven het venster,…
Nu zou je misschien geloven dat onze verwonderde blikken niet welkom waren? Manee gij, ze vonden het precies plezant dat je erop stond te kijken. Alhoewel… eventjes waren Nick en ik toch iets minder gewenst. We stonden helemaal op het einde van onze wagon (waar je drie deuren hebt, twee naar buiten en EEn naar de volgende wagon) een sigaretje te roken, toen er plots een kerel met een paar kleinere, goedverpakte dozen kwam aanzetten. Eerst dacht ik dat hij gewoon naar de volgende wagon doorliep, maar nee, tussen de wagons stopte hij, wachtte even, en propte toen plots de dozen tussen de rubberen afscheiding door. Bikke raar, vond ik, maar dacht dat ze misschien een kleine misrekening gemaakt hadden, en nEt voor die doosjes geen plek meer hadden. Bikke onwaarschijnlijk, dus m’n volgende gedacht was dat het paketjes waren die uit de trein “gedropt” werden, zodat ze door iemand konden worden opgepikt. Maar zeg nu zelf: als er een wagon of tien overgedenderd is kan er van een paar doosjes nie veel overblijven.
Eventjes later kreeg ik echter een antwoord op m’n prangende vragen… Plots verscheen, als vanuit het niets, een hand van tussen de rubberen afscheiding. De kerel die binnen stond begon eraan te sleuren, en jawel, een arm, een schouder, en met heel veel moeite een compleet verwrongen hoofd volgden. Nick en ik stonden het allemaal met open mond aan te gapen – de ondertitel Rebirth had er niet bij misstaan. Bedenk eens: buiten was het grof geschat -15, en die trein reed zo’n 80km/h. Qua chill factor kan da wel tellen, mijn gedacht – op de site van AS Adventure staat ergens zo’n tabelleke gelovek, ge moet maar es zien.
Hollanders!
In tegenstelling tot de trein vanuit Moskou, zaten we deze keer blijkbaar met ne hele nest toeristen tesamen. De kupE naast me zat een Nederlands familietje (hun dochter heette Suse, de rest weet ik nie meer) die hun huis aan het opreizen waren: ze hadden simpelweg de boel verkocht en waren beginnen rondtrekken. Nice 😎 Verder nog een paar Schotten en Britten, en de Schot Neil (die ik van in Moskou kende), en last but not least Nick en Peter, twee Nederlanders, die met mij een kupE deelden. Echt plezante mannen moetek zeggen, ze zijn allemaal zo slecht nog nie die noorderlingen 8-] En aangezien zij blijkbaar een goei hostelleke hadden gevonden in Ulan Bator, besloten Neil en ik maar om mee te profiteren van dat naarstige zoekwerk…!
Frederik