2/12 – 5/12: Xi’an, where luck ran out
Monday, January 3rd, 2005Meet Wallace & Jeffrey!
Tis iets raars met treinreizen. Telkens als ik een trein neem plan ik om allerhande dingen te lezen, schrijven, wat fotookes te pakken onderweg,… En even telkens komt het er niet van. Zo ook op de trein naar Xi’an, zo’n 1000km ten ZW van Beijing.
Net voordat ik m’n treinticket zou gaan boeken liep ik Zoe en Angie tegen het lijf, twee Britse grieten die via zuidelijk Afrika en vervolgens Azie op weg zijn naar Australie, om daar te gaan werken. Nice. Bleek echter dat we in aparte wagons zaten, dus dat leek me een ideaal moment om m’n China Lonely Planet eindelijk es tegoei te bezien. Maar dat was buiten Wallace & Jeffrey gerekend…
Deze twee chinese yuppies hebben een paar jaar geleden hun eigen bedrijfje gestart, voor productie en handel van… Titanium produkten (oa. racing bike parts)! Allee, kwil ma zeggen dat dat nu niet direct het eerste was wat ik had verwacht. Nu zijn ze 30 werknemers groot (heel klein dus naar Chinese normen, een wild schattinkje doet me vermoeden dat in Belgie hetzelfde werk door een vijftal M/V zou uitgevoerd worden), maar hun (hEEl) lange-termijn objectief is om Shimano een paar lucifers aan de schenen te leggen. Als iemand teen of tander wil laten maken, ga maar es kijken. (BTW, de pagina waar de “Service” zou moeten uiteengedaan worden is leeg… Verwacht dus ook weer niet al te veel 😉
Xi’an Royal Hotel – royal, my ass…
Wel, sorry voret taalgebruik. Maar het hotel in Xi’an was nu eenmaal een serieuze misser. Een Fransman Sylvain, die eerder in Xi’an was geweest, had me eerder uitgelegd waar ik een goed hotel kon vinden (hij wist enkel de naam nie meer), dus sloeg ik alle hotel-kaartjes-zwaaiers in het station van me af, en ging (vergezeld van Zoe en Angie, die vanzelfsprekend een blindelings vertrouwen in me hadden) recht op m’n doel af. Daar aangekomen had ik er onmiddellijk geen supergoei gevoel bij – de staff was niet bepaald de vriendelijkheid zelve, en sprak tussen de drie en vijf woorden Engels. Magoed, een serie aanbevelingen die vroegere gasten op een prikbord hadden achtergelaten was uitermate positief, dus ok, leek in orde…
Kort samengevat: later bleek dat de staff bij het inchecken vriendelijker was dan gewoonlijk, in de shared bathroom kon je enkel douchen als je met je voeten midden in de wc-pot stond en de boel stonk uren in de wind. Uiteindelijk beslisten we om extra te betalen voor een kamer met bathroom, ok, leek acceptabel, tot ik het gordijn opentrok om ff naar buiten te kijken: het uitzicht reikte ongeveer 5 (ja, vijf) centimeter uit het raam, aangezien EEn of andere onverlaat besloten had er een ander gebouw neer te planten. ‘s Avonds bleek trouwens dat we midden in de rosse buurt zaten, waar je de tippelaresjes letterlijk van je af moest slaan.
What about Sylvain…? Wel, later bleek (lang verhaal) dat het hotel dat Sylvain bedoelde twee huizen voorbij het onze was… Too bad.
FYI: de laatste dag in Xi’an ontdekte ik dat zich aan de andere kant van de stad, vlak bij de zuidpoort, het Shuyuan International Youth Hostel bevindt – nice atmosphere, friendly staff, cheap rooms…
Bell Tower, Drum Tower
Die schijnen best wel leutig te zijn.
Ik heb ze niet gezien – het engelse gezelschap had er geen zin in en ik ben er later niet meer aan toe geraakt. Too bad.
Great Mosque
Het voordeel van een dipje is dat het daarna enkel beter kan worden.
De Great Mosque in Xi’an is een verademing na alle immer buddhistische tempels van voorheen, . Een oase van groen en rust, zouk bijna zeggen, ideaal om er ff te bekomen van de minder aangename ervaringen daarvoor.
Ben er ook een zekere Ben G.J. Nijhoff tegengekomen, een Nederlander die (naar eigen zeggen dan toch) na een superbe foto-shooting in China door de regering werd uitgenodigd om op hun kosten nog een reportage te doen. Dit zou volgens z’n business card de website moeten zijn, maar die link werkt hier niet en volgens google moet je hier zijn. Ik had hem overigens aangesproken omdat hij een Sony DSC-F717 met wide-angle lens converter had… Hoopte dat hij me kon vertellen what&where to buy, maar blijkbaar had hij het ding in de Wangfujing shopping street in Beijing gekocht – “probably the worst value for money you can get“. Magoed, hij was er content mee 😎
Er was eens een boer, die dorst had…
Zo ongeveer begint het verhaal van de ontdekking van het wereldberoemde Army of Terracotta Warriors, de volgende highlight van m’n tripke. In totaal zo’n 6000 levensgrote terracotta soldaten -met (kruis- en andere)bogen, speren, bijlen- en paarden (waarvan de houten karren weliswaar vergaan zijn, wat nogal een vreemd zicht geeft), staan netjes in rijen in ondergrondse “loopgraven” waar ze duizenden jaren lang verborgen bleven. Tot het jaar 1974, toen een lokale boer een put wou graven op zoek naar water, en op z’n pad naar beneden plots op de kop van EEn der soldaten stuikte – en sindsdien is hij een held, natuurlijk. (Een verhaal dat mij persoonlijk wat te mooi lijkt om 100% waar te zijn, maar dat geheel ter zijde 😉
Gelukkig had ik me aan massatourisme verwacht, want dat was het ook, maar de chinezen hebben er een echte good job gedaan: een 360 graden film laat je ff een reisje door de tijd maken naar dezelfde plek op het ogenblik dat de warriors in stelling werden gebracht, en terwijl ze de “daken” boven de warriorshoofden natuurlijk moesten opbreken hebben ze erboven gebouwen met gigantische overspanningen opgetrokken, die zelfs helemaal van airco voorzien zijn om het leger te beschermen tegen (zure) regen en overdreven zon.
Misschien sprak de hele site me ook wel aan omdat ik er de ballen van snapte: het leger werd een goeie twee millennia geleden neergepoot om keizer Qin Shi Huang, die er vlakbij begraven ligt, te beschermen in z’n volgende leven, maar tegen wie en op welke manier was me verre van duidelijk… Bovendien, het detailniveau en dus het vakmanschap waarmee die duizenden mannekes gemaakt zijn, is zonder meer indrukwekkend – waarom al die moeite, en dan vervolgens, zand erover?! En, how on earth is het mogelijk dat de hele handel zo lang onontdekt bleef?! Kan toch moeilijk zijn dat iedereen het gewoon vergeten was…?
Misschien moet ik toch maar es wat geschiedenisboeken gaan kopen… Ma kopen is EEn ding, lezen een ander, natuurlijk $->
Saturday Night with Zoe
Welja, Angie voelde zich nie zo lekker dus ging maffen, en ik zat met Zoe opgescheept (ahum). Aangezien ik overdag een straat vol met bars allerhande had gezien. En het was zaterdagavond…
De eerste stopplek was een soortement afro-egyptische bar met een fillipino live zangeres, best wel te pruimen, des te meer toen bleek dat ze er betaalbare (nuja, 30 a 50Y) cocktails hadden. Dit is het type bar waar er op de wereld te weinig van zijn (of toch zeker in Rusland en China…): niet goedkoop maar ook weer niet te duur, vrij goeie muziek, maar geen constante boenkinge, en toch het potentieel om er een dikke party op te zetten mits voldoende gelijkgestemden.
Een paar Long Island Ice Teas later besloten we toch ook ff EEn van de danstenten een bezoekje te brengen. Eens voorbij de entree (gratis, voor long noses), de metaaldetector (maar voor long noses maakt het nie uit, gelukkig voor m’n Magnum 4.5 en m’n zakmes), vestiaire die volzet was (maar voor long noses maakt het nie uit, ze gooien wel een ander vakje leeg), kom je in een boenk-toestand terecht waar de muziek redelijk tot slecht is maar het zicht onderhoudend tot hilarisch: de upper-class chinese jongskes weten met zichzelf en hun geld geen raad, en staan als spastische lunatics te shaken waarbij hun zwaartepunt zo ongeveer een “cosinusoide” tov. de sinusoide van de beat volgt (sla er ff je wiskundecursus op na als je nie snapt wak bedoel – en ja, ik weet dat een cosinusoide ni bestaat, en dat voorgaande zin veel te lang is 8-P) De danskwaliteiten van de chinese meisies zijn iets beter, gelukkig.
50Y voor twee Carlsbergs was te doen, maar magertjes vergeleken met de braspartijen rondom: alle andere tafelkes waren overbevolkt met geopende bierflesjes, die er veelal onaangeroerd een verschaalde toekomst tegemoet zagen. In dat decor waren onze twee eenzame pintjes blijkbaar ongehoord: toen ze bijna leeg waren en we overwogen om te vertrekken, kwam EEn van de partygangers plots aanzetten met zes TsingTao’s – on the house of op zijn kosten, geen idee. Zeg nu nog es dat chinezen onvriendelijk zijn…?
Ten slotte nog wat…
Diversifeitjes!
– Naast de opmerking dat de overheid in China zo mogelijk (?!) nog creatiever is met werkloosheids-cijfers als de onze, wezen W&J me ook op een paar verschillen tussen “Westerse” en Chinese draken: de chinese zijn eerder goed dan slecht, brengen regen ipv vuur te spuwen, hebben geen vleugels (hoewel ze blijkbaar wel door de lucht vliegen, maar het zal wel m’n te rechtlijnig westers denken zijn dat daar een probleem in ziet), en lijken eerder op hagedissen, in tegenstelling tot onze dino-achtige gevallen. “Gij zult geen draken doden” blijkt overigens ook een gebod voor elke chinees, maar hun Shaolin strijders waren dan ook iets minder lapzwanzig als onze koene ridders…
– In Xi’an zie je op straat hier en daar kraamkes waar ze gebruneerde patatjes verkopen. Zo lijkt het ten minste… In werkelijkheid is het een soort gelatine-achtig spul dat misschien niet slecht is, maar toch een vrij onaangename ervaring als je mond zetmeel verwacht. De BBQs die je overal vindt is echter wel best te pruimen – maar vraag dat ze er nie al te veel kruiden opdoen als je de volgende twee dagen nog iets anders met je smaakpapillen wil aanvangen…
– Ik had er vreemd genoeg nooit eerder bij stilgestaan, maar zoals wij de andere rassen met etiketten als spleetogen, roodhuiden, kiwi’s enzovoort betitelen, hebben zij natuurlijk ook koosnaampjes voor ons: voor een chinees zijn wij stuk voor stuk langneuzen (en niet ovaalogen of zoiet)… En ze hebben nog gelijk ook, in vergelijking met hen.
Frederik