Maria and Helge’s great escape

Afgezien van een lekke band verliep de 4 uur durende busreis van Hoi An naar Hue zonder noemenswaardige problemen. Hoewel we het trajekt overdag reden kwamen we toch in een ‘sleeperbus’ terecht. Hier passen ongeveer 25 personen in die allemaal kunnen liggen. Drie personen naast elkaar met een gangpad ertussen en twee boven elkaar. Ik lag net onder een rooster waar de air-conditioning achter zat en iedere keer als de buschauffeur de bocht iets te snel nam kwam er een plens water naar beneden. Een soort gratis ingebouwde douche!

Hue is de hoofdstad van de vroegere Nguyen keizers (1802-1945) en het barst er dan ook van de tempels en paleizen of overblijfselen daarvan. De stad ligt aan de Perfume River (juist ja!!) en wordt gedomineerd door de ‘Citadel’ waar een groot gedeelte van de bevolking leeft. De keizerlijke residentie en de belangrijkste staatsgebouwen zijn te vinden in de ‘Imperial Enclosure’, een soort ommuurde stad binnen de ommuurde stad! En dat wilden we natuurlijk bezichtigen. Het was interessant daar een halve dag rond te lopen, maar verder waren we niet zo onder de indruk van Hue. Misschien hadden we gewoon last van reismoeheid!

 

Helge is nog een dag in de bus gestapt om de DMZ (demilitarised zone), het vroegere grensgebied tussen Noord- en Zuid-Vietnam, te bekijken. We waren gewaarschuwd dat er op zich helemaal niet zoveel te zien zou zijn en dat je ongeveer 12 uur in de bus zou doorbrengen. Dat zag ik nou helemaal niet zitten en ik heb dan ook een vrije dag ingelast! Na 2 volle dagen in Hue stapten we op de trein naar Hanoi. Het leek ons leuk de dagtrein te nemen zodat we iets van de omgeving konden zien. De reis duurde 13 uur maar het was goed uit te houden.

Hanoi beviel ons meteen beter dan Saigon. We vonden de mensen vriendelijker en minder agressief. Ook leek het er net een beetje minder druk te zijn dan in Saigon. Bovendien ziet de stad er gezelliger uit met meertjes, bomen, brede straten en mooie oude villas. In Hanoi draait alles om Ho Chi Minh. ‘Uncle Ho’ is de belangrijkste figuur in het leven van vele vietnamezen en honderden bezoeken dan ook dagelijks het Ho Chi Minh mausoleum complex waar hij ligt opgebaard. Ho wordt zozeer vereerd omdat hij het Vietnamese volk van het kolonialisme heeft bevrijd, en natuurlijk ook voor zijn communistische ideologie. Het complex bevat niet alleen het mausoleum maar ook Ho’s eenvoudige huisje en het Ho Chi Minh museum. Het was zeker de moeite waard hier enkele uren te verbrengen.

 

We zijn tijdens ons verblijf in Hanoi veel door de stad gewandeld en konden helaas niet langs de ‘Old Quarter’ lopen zonder schoenen te kopen. De ‘Old Quarter’ is het hart van Hanoi met allemaal nauw straatjes barstensvol met winkeltjes. Iedere straat heeft zich gespecialiseerd in bepaalde waren en toen we in de schoenen straat terecht kwamen was er geen ontkomen meer aan. De rugzak is dus toch weer duidelijk zwaarder dan we wilden!!!

Na 2 dagen Hanoi ging de reis verder naar Halong Bay. Een bezoek aan Halong Bay is beslist een van de hoogtepunten van iedere reis naar Vietnam. De baai bestaat uit meer dan 3000 vreemd gevormde eilandjes die uit het groene water van de Gulf of Tonkin verrijzen. Halong betekent: “waar de draak in de zee afdaalt”. De vietnamese legende vertelt over een draak die vanuit de bergen naar de kust wordt verjaagd. Tijdens zijn vlucht slaat hij met zijn zwaaiende staart valleien en afgronden in het landschap. Als hij uiteindelijk in het water plonst vult dit gebied zich met water en blijven alleen de bergtoppen nog zichtbaar.

    

In Halong Bay waren we 2 dagen met een ‘junk’ onderweg. Eigenlijk was er ruimte voor 16 toeristen aan boord, maar we waren slechts met z’n zessen plus 8 bemanningsleden! We werden dus goed verzorgd! Onze medepassagiers waren een zweeds echtpaar met hun 2 kinderen waar we goed mee konden opschieten. De dagen bestonden uit rondvaren tussen de eilandjes, grotten bezoeken, zwemmen, kayakken en ontzettend lekker eten. Life is a bitch!!! We hebben een nacht op de boot geslapen, geankerd in een van de baaien, en een nacht in een hotelletje op een van de eilanden. 

Eenmaal terug in Hanoi stapten we op de nachttrein naar Sapa, een stadje in de bergen van Noordwest-Vietnam aan de chinese grens. Op 1650 meter hoogte was de temperatuur duidelijk lager dan in Hanoi en voor het eerst sinds 6 weken sliepen we in een kamer zonder a/c en fan. Het landschap rond Sapa is spectaculair met bergen van boven tot onder bedekt met rijstvelden en diepe valleien met dorpjes waar verschillende bergvolkeren wonen. Deze ‘hill-tribe people’ komen overdag naar Sapa waar ze hun waren verkopen. Ze zien er prachtig uit in hun traditionele klederdracht.

We besloten met een ander stel een ‘home-stay’ te doen in een van de vele dorpjes in de omgeving. Onze gids was een hele leuke meid van de H’mong minderheidsgroepering. Ze sprak goed engels en kon ons heel veel vertellen over de plaatselijke gewoonten en gebruiken. Eenmaal onderweg breidde ons groepje zich al snel uit tot minstens 12 personen omdat de lokale vrouwen alle westers uitziende figuren volgen in de hoop nog iets te verdienen. Na meerdere uren lopen kwamen we uiteindelijk in het dorp aan waar we zouden overnachten. Het halve dorp kwam kijken wie we waren en iedereen had veel plezier in het proberen te begrijpen wat de ander zei.

              

Het huis waar we bleven was een traditioneel houten en bamboe huisje, met een eenvoudig washok en een wc midden in het rijstveld. We kwamen niets tekort. Er werd een geweldig avondmaal voorbereid op de vloer van de keuken (alles gebeurd hier op de grond) en nadat iedereen genoeg gegeten had kwam de rijstwijn uit de kast. Het werd nog gezelliger (voor zover dat mogelijk was) maar uiteindelijk vond iedereen toch zijn matras en mosquito-net en genoten we allemaal een goede nachtrust. De volgende dag begon het kort na ons vertrek vreselijk te regenen. Binnen de kortste keren veranderde de paadjes in de rijstvelden en het bamboebos zich in modderige glijbanen en de een na de ander ging onderuit. We zagen er allemaal enigszins wild uit toen we enkele uren later bij de verharde weg aankwamen waar de xe oms (motor taxis) op ons wachtten. Achterop de motor terug naar Sapa liep voor de meeste van ons goed af, maar eentje slipte op het natte wegdek en de passagier zag er daarna wat bebloed uit.

We komen langzamerhand aan het eind van onze 4 weken in Vietnam en na nog een laatste dag in Hanoi vliegen we overmorgen naar Luang Prabang in Laos.

Rutsch – Klatsch – Schmerz – Fluch, und ich lieg’ im Matsch, Zentimeter trennen mich von einer Felsklippe und dem darunter liegenden Reisfeld. Da haette das hinter mir schadenfreudig wiehernde Volk sich erst richtig amuesiert. Bis auf die Knochen nass und nun auch noch mit Bergmatsch panniert rappele ich mich wieder auf, und reagiere auf die Anteilnahme heuchelnden Fragen: “Are you ok” mit einem coolen “no problem”.

Von wegen. Im Tal, oder besser gesagt, an den 1000 Zuckerhueten von Halong Bay, der smaragdgruenen See und den einsamen, weissen Sandstraenden haette ich bleiben sollen. Nur ganze zwei Tage ist es her, dass wir gemuetlich auf einer Dschunke von Insel zu Insel, Grotte zu Grotte und Fels zu Fels geschippert sind. Aktivitaeten waren auf den gelegentlichen Sprung ins Wasser, das Paddeln zum Sandstrand oder den Fahrradturn ueber eine einsame Insel beschraenkt, gefolgt vom obligatorischen “drink” zur Teestunde. Oder zwei. Aber man hatte einigermassen Kontrolle ueber alle Arten von Feuchtig- und Naessigkeiten.

Anders als hier an diesem niemals enden wollenden Schlammabhang. Auf Regen folgt Sonne, Scheiss Spruch, denke ich mir und schliddere an ein paar haesslich scharfen, aus dem Boden schiessenden Bambusspitzen vorbei, nur die perversesten Sado-Masochisten koennen die Dinger als Delikatessen bezeichnen.

 

Ich bin froh, wenn ich den Nachmittag ueberlebe und traeume weiter vom ruhigen Faulenzen am Sandstrand, bis mich der stahlharte Griff meiner staendigen Begleiterin aus meinen Gedanken reisst und mich vorm sicheren Absturz ins naechste Reisminihochplateau rettet. Ich schaeme mich heimlich, denn die Hand gehoert einer kleinen, keine 40kg leichten, wahrscheinlich 50+ Jahre alten Bergbewohnerin, die mit ihren kleinen, lediglich mit Plastiksandalen bekleideten Fuessen gemsengleich ueber den inzwischen zum Sumpf degradierten Pfad taenzelt und auch nicht den Anschein gibt, ins Rutschen geraten zu koennen. Auch eine Verdreifachung ihres Gewichtes durch mich als Anhaengsel aendert nichts an ihrer Beweglichkeit, und sie liefert mich sicher an der Huette ab.

 

Fuer heute abend tauschen wir die luxurioese Hotelzimmerszene, die immerhin schon 5 Wochen unser zuhause darstellt, mit einfachen Reisstrohmatrazen, die nebeneinander in einer Berghuette unter dem Dach ausgebreitet sind. Geduscht wird unter der “Ein Mann Eimer Dusche” mit frischem Bergwasser, und das Klo ist ein quadratisches (30cm * 30 cm) Loch im Boden aehnlich den Ein-Mann Tunneln der Roten Khmer mit fliessender Spuelung im Form eines reissenden Gebirgbaches -eine falsche Bewegung, und man darf fuer immer hier bleiben. 

Das Glas Bier schmeckt umso besser, dito der Reiswein, der zum Essen und noch Stunden spaeter als Schlummertrunk gereicht wird. Irgendwie schaffen wir auch noch die senkrecht nach oben laufenden Treppen zu den rettenden Matrazen. Der unvermeidbare Gang zum Klo mitten in stockdunkler Nacht endet nur dadurch nicht fatal und rundet den abenteuerlichen Tag nur deshalb glimpflich ab, weil die Hausherrin im richtigen Moment vor Absturz in die Tiefe eine Kerze anzuendet.

 

Am naechsten Tag geht die Rutschpartie nicht nur weiter, nein sie gewinnt noch an Dimensionen. Heute regnet es richtig und wiederum sind die kleinen “Bergziegen” massgeblich an unserem Ueberleben des kleinen Ausflugs beteiligt. Leider verabschieden sie sich an der Strasse und uebergeben uns einer Meute an flotten Mopedfahrern, die beteuern, uns sicher wieder in das Bergnest zurueckzubefoerdern. Wir beugen uns unserem Schicksal, denn einen weiteren 3-stuendigen Marsch durch die Elemente, will sich keiner antun. Zumindest nicht bis nach der zweiten Kurve, in der eines der Vehikel in den Bach rutscht und Fahrer wie Passagier im kuehlen und nicht weniger reissenden, schlammigen Wasser zappeln. Danach wird erst richtig Gas gegeben, denn man will auf keinen Fall zu spaet zum Mittag sein.

Hanoi, Halong Bay und Sa Pa stellen das Ende, nein nicht des Trips, sondern lediglich der Etappe Vietnam dar. Weiter geht unsere Traumreise nach Laos, und wir hoffen, unsere gesammlten Erfahrungen werden uns helfen, auch diese Herausforderungen zu meistern. Schuhe und Klamotten getrocknet, das zerissene Regencape ersetzt, die Reisekasse gebeutelt aber noch nicht leer setzen wir uns also morgen todesmutig in den Flieger und lassen die 4 Wochen Vietnam Revue passieren. Alles in allem und auf einen Nenner gebracht war der Urlaub anders in jeder Beziehung: Anders, weil Vietnam anders ist, sowohl innerhalb der Landesgrenzen als auch insgesamt, anders als andere Laender in vergleichbarer Situation (die Einwohner besitzen eine einmalige Eigendynamik, oder schlichter ausgedrueckt, sie sind fleissig, aufgeschlossen und interessiert) und vor allem anders, als man durch sein eigenes Vorurteil erwartet haette.

Kein Wunder, dass es fuer so viele in den letzten Jahren zu einem begehrtesten Reiseziele schlechthin geworden ist und sicherlich auch bleiben wird. Ein Geheimtip ist ein Trip nach Vietnam schon lange nicht mehr.

    

Don't be surprised, dear friends, we did not quite make it to China but turned around at the border. But before making it to the north tip of Vietnam and the highlands of Sapa, our journey took us to another ... [Continue reading this entry]

19 June Yesterday we arrived in Hanoi, and today we are celebrating the completion of our 5th week on the road since leaving Pauanui, which was about to close shop for the winter and start it's annual hibernation phase. No such ... [Continue reading this entry]

Heute haben wie frei, voneinander, vom Urlaub, von geplanter Aekschen, schlicht­­weg von allem, Zur freien Verfuegung schimpt sich das im Reiseslang. Deswegen oder trotzdem sitze ich zur Abwechslung ... [Continue reading this entry] Posted in Travel | No Comments » Continuation of our blog, part 2; Fortsetzung unseres blogs, Teil 2 Monday, June 16th, 2008 Hi, just be patient with us until we continue our blog, mahepoint 2, in the next days Hi, wie angekuendigt geht hier bald unser blog, mahepoint 2 weiter Posted in Travel | 3 Comments » Maria and Helge’s great escape is designed by BootsnAll, the Indie Travel Network BootsnAll Travel Blogs Log In Blog Authors mahepoint2 Visit Random Member Random Group Random Blog