Torres del Paine
Nou daar zijn we dan…
…weer in de bewoonde wereld!
Vorige week hebben we 6 dagen getrokken door Torres del Paine, een groot natuurpark in Chileens Patagonië.
Jannis en ik waren goed voorbereid.
Zo kwamen we er een week eerder na een dag regen bij de Perito Moreno Glacier al achter dat onze gortex-jassen uit Nederland het goed doen, maar dat ook een goede waterdichte broek hier toch wel erg handig is. Voordat we naar Torres del Paine vertrokken, hadden we dus eerst goede broeken gekocht.
Omdat Torres de Paine de grootste touristentrekpleister in Chilli is, hebben we vanuit Australie, via een tip van Let & Gijs, netjes alles op tijd geregeld. De refugios (berghutten) waren dus gereserveerd, zodat we niet in de kou hoefden te kamperen (achteraf gezien hebben we uitstekend weer gehad….. 😉 ). En als laatste hadden we uitgezocht welke bagage we mee zouden nemen op deze tocht. We besloten met zijn tweëen maar 1 tas mee te nemen, dan konden we het dragen van die ene tas mooi afwissellen. Mijn tas is het kleinst, dus dat was een goede tas om mee te nemen…
…dachten we. Jannis´ tas bleef met de overige spullen achter in ons hostel in Puerto Natales. Toen we net op weg waren, bleek mijn tas Jannis helemaal niet te passen, veeeeel te klein. De schouderstips stonden op zijn grootst, en nog zaten ze bij Jannis zowat op zijn rug. Ik heb daarom driekwart van de tijd onze tas gedragen, dus erg goed voor mijn zelfvertrouwen!! Ik moet we zeggen dat Jannis het wel precies op de moeilijkste momenten (en dat niet eens altijd bewust) gedragen heeft. En dan met een te kleine rugzak….
We hebben in die 6 dagen meer dan 80 km door de bergen gelopen. Heel pittig, maar het was heel mooi en hoe verder we van ons startpunt waren, hoe rustiger het werd.
De eerste dag was naar ons refugio aan de voet van een gletsjer. Daar zouden we op de tweede dag eigenlijk gaan ice-hiken (op de gletsjer lopen), maar dat is helaas niet doorgegegaan, dus hadden we de tweede dag al gelijk een relax-dagje. Dat hadden we nodig want de derde dag hebben we 10 uur gelopen (exclusief pauzes). Op de weg naar de volgende refugio was, precies in het midden, een hele mooie wandeling door een vallei die we niet wilde missen. Maar om die lange klim onderweg in te passen, bleek wel behoorlijk zwaar. Jannis heeft wat peptalks moeten geven (vooral nadat we een stuk verdwaald waren), maar uiteindelijk was het niet voor niks; hele mooie watervallen en een uitzicht op een schitterende bergketen.
Het hoogtepunt was de laatste dag. We zijn ´s nachts om 3 uur opgestaan om vanuit onze refugio naar hét uitzichtpunt van de Torres del Paine te lopen, zodat we de zonopgang op de Torres zelf (drie hoge bergpieken) zouden kunnen zien reflecteren. We gingen met een groep, waarvan enkele het personeel van een refugio verderop. Zij waren ervaren wandelaars, wat een veilig gevoel gaf, maar de keerzijde was dat zij als een speer de berg op klommen. We liepen niet naar boven, maar we vlogen. Dit terwijl dit van het hele traject juist de pittigste wandeling was. En helaas was er geen mooie zonsopgang, maar wolken……….
Achteraf toch goed dat we gegaan zijn, want terwijl wij weer terug in het refugio aan het ontbijten waren, begon het behoorlijk te regenen. Voor ons was het net tijd om het park te verlaten, zodat we terug konden kijken op 6 uitzondelijk mooie zonnige dagen.
Wat weer betreft hebben we echt geluk gehad. Maar goed ook, want Jannis is op de eerste dag zijn jas kwijt geraakt. Met behulp van medewandelaars is de jas weer gevonden, en heeft Jannis uiteindelijk zijn jas weer terug! Tijdens de zoektocht naar Jannis´ jas hoorden we een verhaal over iemand die zijn camera kwijt was geraakt. Ook de camera is weer teruggevonden, waarbij de vinder zelfs onderweg foto´s voor de eigenaar van het toestel heeft gemaakt, omdat de vinder het zonde vond van de mooie gemiste foto´s. Dat vind ik wel het toppunt van attent zijn!
Maar daarnaast waren we sowieso blij met het mooie weer omdat we vooraf vooral verhalen van reizigers hadden gehoord over ´net een glimp kunnen opvangen van de Torres in de wolken´, en een meisje die een week voor ons was geweest vertelde dat ze niet verder konden, omdat ze een rivier niet over konden steken. Het had er behoorlijk gestormd. Wij hadden dus wel mooi zonnig weer én daarbij ook mooie volle watervallen en stroompjes. Wel moesten we daardoor, tot mijn grote angst, regelmatig een voorheen klein stroompje, maar nu voor mijn gevoel een kolkende rivier oversteken. Ook hier waren er weer wat peptalks van Jannis nodig.
De laatste peptalk die Jannis heeft moeten geven, was in een van de refugios waar er een paar grote (!) spinnen zaten. Dat ik ze groot vond, zegt natuurlijk niks, maar Jannis vond ze dit keer ook groot, dat geeft al wat meer aan. De toiletten zijn hier vaak óf zonder wc-papier óf zonder slot (ik geloof dat de toiletregels hier zijn; deur dicht = bezet) óf zonder zeep, maar in dit geval ´s nachts zonder licht. Geen licht in de wc was zeker niet prettig nadat er de dag ervoor een grote spin tussen het wc-papier tevoorschijn kwam……..
Kortom, ik ben achteraf wel trots op onszelf.
Nadat we terug waren uit de Torres del Paine zijn we direct met een 4-daagse boottrip op de Navimag (een vrachtschip met ook wat plaatsen voor touristen) verder gegaan naar het noorden, waar je behalve eten en lekker genieten van de omgeving, niks kan doen. Het gehalte 60+ was dan ook wat aan de hoge kant, maar voor ons na een weekje trekken een hele goede balans 😉
Liefs Martine.
Tags: Travel, Tag Index
jannisenmartine