Jannis & Martine

Let op: onder de Engelse tekst volgt een Nederlandse vertaling/samenvatting van dit stukje.

This is last week’s story:

Last week we’ve hired a car in Melbourne and travelled around southern Australia, starting in the Ballarat gold mining town. There we’ve experienced the old goldmining days, as in this area there has been a huge goldrush in the 1850’s, as we notocid by looking at the impressive buildings. What we have done last week, was all about this gold rush:

Driving and walking through the mining-landscapes, where you can find old heaps of quarts, old miningshafts, elevator towers and chimneys;

Visting a few old villages (some even gost towns) and the digging sites nearby, such as a visit to the Clunes gost town and the areas around it where a lot of gold digging has been going on:

• current view of the largest of Clunes diggings sites,

• how the same Clunes site looked in the 1860’s,

• a look at the Clunes itself – kind of a ghost town,

• view of Clunes’ hills littered with little digging heaps,

• typical Australian trees arouns Clunes in spring light,

• a look at an old mining site at the Clunes village;

Learning more about the difference between ‘fake gold’ (rusted iron) or the real thing;

Also learning about the way they lived by visiting the Sovereign Hill open air museum which resembles view the streets of the Ballarat gold town back in the 1860’s complete with a a completely rebuild coach making factory and mining sites with a steam powered water pump with burning ovens powering its steam machine;

Finding out about the big ‘Eureka’-riot that is known as the goldminers riot that is seen by many as the fundation of the democratic society of Australia as it is today. At this riot the British flag was used (as Australia was still a British colony back then), but during the riot the miners (with different nationalities) where fighting onder a new flag, the Southern Cross which is nowedays still found in the Australian flag. The result of this riot have been full democratic rights for the miners, in voting their (still English) gouvernour;

But going into a real mine I personally found the most impressive of last week activities. The idea to be really far (60 meters) into the ground was very weird. It’s like being on a high sky-scraper, which is a bit scary, but than the other way around. I thought that probably I’ve never been into the ground as deep in my life, but Jannis “put my feet back on the ground” by telling me that going into the underground is simular. 

In that mine in Bendigo we went down to level 2, while it goes down to level 17. For example, for us it would take us 15 minutes to climb up to the surface (when the elevator wouldn’t work), while for the lowest level it will take you 3.5 hours……

To make it all a bit more exciting we all had to switch off our lights for a while. They didn’t have light in the early days, a shaft was lit by only a single candle. The tourgide used to be a miner himselves, so he also had a lot of good stories, and showed us how the mining and the drilling works:

• a drilling demonstration of our guide in the Bendigo mine

• how they drilled until the 1890’s – by hand; it took 4 days to make a single hole

• a closer look at the Bendigo mine elevators

• one of the shafts at 60 meters below ground at the Bendigo mine

• what you see of the mine above ground

The most impressive story was about the fact that the city of Bendigo is full of mines and that you can walk underground from one street to the other. A result of this intensive mining in the 19th century was that a couple of years ago a complete baseball field just suddenly sunk 10 meters into the ground.

Another good story was about a friend of him who tried some gold prospectoring last month and claimed to be very rich as he thought he had found buckets full of gold in the river by a good day of searching. He was loudly wondering why everybody made such a fuss about finding that Bendigo gold. It turned out he had found only some rustic iron pieces, so he was not too happy after that….

Yesterday we went bushwalking for a change. We have been enjoying great views from an extinct vulcano with a great campsite in its crater, some great lookouts, eroded hills, a strange spider web cover field, saw some kangaroos (even a mum with a baby quite close), lots of bast changing Eucaliptus trees, and went to visit a couple of springs. For me it was  a welcome change. We saw a dried up river bed which must have been some of those springs. Apparently even the springs are drying up over here with this serious drought. For me it was  a welcome change.

Now we are heading to the Grampians (a big national park) and driving along the Great Ocean Road. 

Love,

Martine. 

Here is the Dutch translation:

Afgelopen week hebben we een auto gehuurd om het zuidelijke gedeelte van Australie te ontdekken. Aangezien er hier  rond de jaren 1850 een grote goudkoorst heeft geheerst, wat in de omgeving nog goed is te merken, was afgelopen week dan ook vooral in het teken van goud-mijnen:

In de omgeving kom je nog overal tekenen van oude mijnen en mijnzoekers tegen zoals oude mijn-ingangen, torens en vooral veel quartz-hopen (quartz is het gesteente waaruit het goud wordt gehaald). We zijn naar een groot open luchtmuseum geweest, waar we konden zien hoe het er tijdens de goudkoorst-tijden aan toe ging. We hebben oude spook-stadjes bezocht; mooie, rijke plaatsen die tegenwoordig zo goed als verlaten zijn. We zijn ondergronds gegaan om te zien hoe een mijn er vanbinnen uitziet. We zijn meer te weten gekomen over het vinden van goud en wat er op goud lijkt, maar geen goud is. We hebben geleerd over de hier bekende ‘Eureka-opstand’, een grote opstand van de mijners, die er destijds voor veranderingen (verbeteringen) heeft gezorgd, en de rechten destijds verworven worden tegenwoordig nog als fundament wordt gebruikt. Wat ook bijzonder was, voor de opstand werd altijd de Britse vlag gebruik (Australie is dan ook een kolonie van Groot Britannie), maar tijdens de opstand werd er voor het eerst met z’n allen (vele verschillende nationaliteiten) onder “de zuidelijke kruis” gevochten, de geboorte van de hedendaagse Australische vlag.

Zelf vond ik het bezoeken van een echte mijn het indrukwekkenst. Een eng idee om zo diep onder de grond te zijn (“als er iets gebeurd dan kunnen we geen kant op”). Ik had ook echt het idee dat ik nog nooit zo diep onder de grond ben geweest. Jannis bracht me weer met beide benen op de grond met zijn opmerking dat als je met de metro gaat je misschien ook wel zo diep bent. Wij zijn naar de tweede verdieping geweest, terwijl het 17 verdiepingen diep gaat. Even ter vergelijking, wij zouden in 15 minuten (iets langer naar gelang je fitheid) naaqr boven kunnen klimmen, terwijl je er vanaf de 17e verdieping 3.5 uur over doet……. Voor  mij was het diep genoeg!  Om het nog wat spannender te maken, moesten we onder het mom van “vroeger hadden de mijners ook geen lampen” (iedere gang werd door slacht 1 kaars verlicht) onze lampjes uitdoen. Wat het erg interessant maakte was dat onze gids zelf ook een mijner is geweest en dus leuke verhalen kon vertellen.

Gisteren zijn we voor de verandering het bos ingegaan. We hebben genoten van mooie uitzichten, verschillende bronnen bezocht en veel kangaroos en mooie vogels gezien. Voor mij na een week in het stoere mijners-gebied wel een aangename verandering. Nu via het nationaal park, de Grampians, op naar de kust!!

Liefs,

Martine.

Thursday we left Tokyo after our 3-day visit and we flew to Melbourne with a short stopover in Sydney airport.

Here I spotted a A380 aircraft – the new 600-seat airplane of which now only two have been delivered to Quantas and Singapore Airlines fresh from the factory. Pretty exciting since I have been involved with the design of the fuslage panels and wing nose of this aircraft.  You can make out the A380 from Singapore Airlines in the far distance in this picture – recognisable by its bigger size.

We travelled to Melbourne to witness Michelle (she is Martine’s cousing) and Andrew getting married. There we also met the Australian part of Martine’s family (al lot of Martine’s familiy has moved from the Netherlands to Australia in the 1950’s), including Martine’s brother, Nick.

After we visted an afterparty the next day, we rented  a car and we are now travelling through the Ballarat region in the Victoria state, where there has been a big gold rush in the 1850’s.

We will let you know in the next post what we have experienced over there.

See you and thanks for the comments.

Jannis.

We (luckely) got some requests to write a bit in Dutch aswell, so for a change I’ll write a little bit in Dutch which is a lot easier for me. But note that the last part is continued in English. Click on the links to watch the pictures.

Tokyo is in eerste instantie, naast natuurlijk het totaal ander alfabet, een grote metropool, net als alle andere grote steden.

Maar al snel werd duidelijk dat Tokyo toch wel verschilt van wat we gewend zijn. In Tokyo is het, ondanks dat het heel erg druk en vol is (volgens mij heeft Tokyo ongeveer 20 miljoen inwoners), goed georganiseerd en komt daarom niet hectisch over.  De mensen zijn erg beleefd en vriendelijk. Ze willen je altijd helpen, alleen gaat dat heel moeilijk omdat ze heel slecht Engels spreken.

Iets wat je volgens mij in weinig andere grote steden zal zien is dat de fietsen niet altijd op slot staan, de auto’s met draaiende motor maar zonder bestuurder langs de weg staan. Blijkbaar is de criminaliteit hier nog niet uitgevonden.

Wat me wel meteen was opgevallen (wat ik al had geschreven) was natuurlijk het andere alfabet. Dat heeft ons wel wat zweetdruppeltjes gekost. We hebben er een uur over gedaan om een kaartje voor de metro te kunnen halen. Kijk maar eens naar het metroschema in Japanse tekens (klik op de links om foto’s te openen). Gelukkig hebben ze het voor ons, Westerse toeristen, heel makkelijk met verschillende kleuren aangegeven welke metro-lijn je moet nemen. Helaas voor Jannis, die kleurenblind is, maakte dat het niet altijd makkelijker….

Aan de andere kant hebben de Japanners ook wel moeite met ons alfabet. De taxichaffeur die ons naar ons hostel bracht, kon onze informatie niet lezen. Wij hadden de informatie uitgeprint, dus gewoon met westerse letters, en hij kende alleen het Japanse alfabet. Hij vond het allemaal zelf erg vervelend en heeft zich wel 10 keer verontschuldigd en rekende ook nog eens maar de halve rit.

In het hostel moesten we onze schoenen uitdoen die gestald werden in een vakje met Jannis naam eronder in Japanse letters. In Japan draag je binnen geen schoenen (misschien om de rieten matten te sparen), maar staan er slippertjes voor je klaar.

Hieronder nog een paar impressies ons vertrek en ons bezoek aan Tokyo, waarbij we vooral in het gedeelte zijn geweest van wat er (na de de bomberdamenten in de 2e wereldoorlog en vele aardbevingen) is overgebleven:

Our departure in Schiphol waved goodbye by Jannis’ parents, Lilette, Gijs and Janne.

Flight information in Japanese characters at Tokyo airport which every ten seconds automatically changed into English which we liked better!

Our tea table in our Ryokan style hostel and the beds in the same traditional Japanese style.

Healty and very tasty Japanse lunch eaten with chop sticks by Jannis and Martine, no sushi but even better. 

Candy shop at the old Yakanawa district which also had a famous (and cool) Gate, Temples and Tower, everything lit marvelously.

One of the old style wooden houses left which you could only find in a few old neighbourhoods together with lots of flowers and Japanse trees.

To finish this post I’d like to get back to our previous post, where we introduced some Japanese characters. It was about the fact that most Japanse people don’t speak English so it was pretty difficult to find our way around in Japan. Now we understand why Japanse people seem to prefer travelling abroad in big organized groups!  

Martine.

So、here we are………

After a almost a year living up to the moment, it feels really weird to actually have left now for a trip around the world.

But by seeing all ｗriting here done in Japanese symbols instead of in `normal` writing, it is slowly becoming clear to us that we have now actually started our planned 7-month world trip.

We are still a little jet lagged so we end this post for now. More about Tokyo in our next post. But not before we want to say the following to all of you, our readers:

フォ間李ヴぇ戸レア王位李ヴィンぢﾚ地温しんせテェyはヴぇのレアん戸レアれあぢんとぉぢっふぇ連t金dオちゃらて。

It is not possible to upload pictures in our hostel, so you will have to wait some more days for the first pictures.

Next time you will then also get a translation of the above, with the story that is behind it.

Martine & Jannis.

We have now arrived in Laag-Keppel where Martine’s parents live, to bring their car back. We had to use their car pretty much in these last days in Holland since we have taken our own cars out of insurance, as we will not be using them the next months.

Martine’s parents are also in Australia now, so we will see them together with Martine’s brother Nick and his wife Lucienne within a few days.

Today we cleared our place of all our personal stuff  & other garbage. This was needed since we have found somebody last week who is going to rent our place. He is moving in tomorrow.

We are just finishing some bookings & payments and have washed our last set of clothes, so we will be ready tomorrow to go to Schiphol for our first part of the trip to Tokyo.

See you.

Jannis.

Hi everyone, 

Today was a busy shopping day.

We just finished some heavy shopping to buy most of the travel stuff we will need in the coming months: backpacks, sleeping bags, jackets (two of them for Martine because she gets cold very easy) and fleeces. As of today we have everything we need for our 7-month trip to Tokyo, Melbourne, Tasmania, Canberra, Buenes Aires, Patagonia, Pantenal, Bolivia, Peru, Venezuela, Ecuador and maybe even the Galapagos Islands…

We’ve also (with the help of Jannis’ parents) removed our personal stuff from our appartment in Arnhem and signed the papers for the rental of our place and tomorrow the plumber will be fixing some things so it will be rental ready. 

Now we only have some packing to do, so we can leave this Sunday evening.

Within a week you can see the first picures of Tokyo on this blog.  

Till then.

Jannis & Martine.

I just finished working after what looks like something of a 14-hour working day, but now it looks like I am completely finished.

Martine also finished work a couple of hours ago, so now we can spend the rest of the week completing the lay out of this blog and preparing for our journey that starts with the first flight this Sunday, to Tokyo.

Jannis. 

Hi Aussies & Dutchies,

Within two weeks we are going on a 7-month trip to Australia & South-America and now we are finishing all our preparations.

One of the last things left to do, before we are leaving, is to start a blog for the people left behind and the ones we are travelling to. You now see the first preliminary results of these efforts.

I now end this post with the promise of returning soon with some new posts, which will be less boring, since I have to go on tomorrow morning on a business trip to Hoogeveen for one of my last working days at Fokker so I will be joining Martine who is already asleep for quite some hours.

See you soon,

Jannis.