Funky to Monkey Town
Namaste,
Ik zal een kort verslagje geven van wat er de voorbije dagen allemaal gebeurd is misschien dat ik later nog wel wat dingetjes apart bespreek.
Allereerst de treinreis: in 1 woord geweldig. Prachtige manier om te onthaasten: boekje lezen, beetje slapen, eten, babbeltje doen, repeat. Ik deelde mijn “compartiment” met 2 oudere koppels, na de eerste nacht was dat eerste koppel verdwenen dus zaten we met 6 bedden voor 3 mensen. Perfect. De aankomst in Dehli verliep vrij vlot. Rickshaw vast krijgen aan een redelijke prijs vroeg wel wat moeite en mijn chaufffeur was uiteindelijk even goed instaat om ons voor de lol recht tegen de muur aan te knallen als mij deftig aan de YMCA af te zetten.
In de Y Joris gevonden die nog aan het uitzieken was van een maaltijd op de Belgische ambassade in Peking… De Y bleek uitiendelijke meer een christelijke sekte te zijn die toch wel veel geld vroegen voor wat we kregen. De laatste avond waren ze wel zeer behulpzaam bij het openkrijgen van mijn slotjes na dat ik de sleuteltjes verloren had 🙂
Delhi was wel meer India dan Bangalore ooit zal zijn. De vervuiling, armoede, hitte, hassle, vochtigheid, … was veel meer in your face. Enkel het verkeer was relaxter. Na op een dag of 3 de typische highlights te hebben gezien(behalve het red fort wegens de nationale feestdag) dan toch rustigere oorden opgezocht en een trein richting Pushkar geboekt.
Pushkar aka Funky Town. Vergeet Olympus, Essaouira, … Wie zich echt in de faux hippy scene wil smijten moet naar Pushkar komen. Een onoogelijk klein, heilig, Hindu stadje met 1001 tempels waar vlees, bier, … strikt verboden zijn maar waar op de dakterrassen alles verkrijgbaar is aan de juiste prijs… Bovendien beschikte ons hotel over een zwembad. Ik had hier nog wel een tijdje niks kunnen doen. Enige minpuntje was de aap die met mijn offergave op weg naar de tempel is gaan lopen. Ik neem aan de Vishnu dit wel als overmacht kan aanzien.
Na 2 nachten onze tocht verder gezet richting Bundi aka Monkey Town. Een iets grotere gat in Rajahstan. Deze 5uur durende verplaatsing was met de bus te doen en was meteen mijn voorlopige hoogetepunt. Even een sfeerbeeldje: Bedenk een bus met ruimschoots 500.000km op de teller die dagelijks over onverharde wegen met veel te veel lading zijn tochtjes doet maar op mirakuleuze wijze toch dienst blijft doen maar evengoed bij de volgende kuil in 2 kan breken. Alle afmetingen zijn trouwens voorzien op het doorsnee Indische lichaampje wat veel weg heeft van een Belgische 13jarige. Bij vertrek in Ajmer zat de bus voor 1/3 vol. Met goede hoop vatte wij onze tocht aan. Na een aantal stops op weg uit de stad moesten de eerste mensen al gaan rechtstaan. Uiteindelijke heb ik zelf met 6 op een bankje voor 3 gezeten(waaronder een babytje en een kleuter maar toch). Tijdens de rit was alles zeer relax en kalm. Zodra we echter een bus station binnenreden barste de chaos los. Mensen klommen door de ramen naar binnen om de vrij gekomen plaatsen op te vullen, andere deden hun bestellingen aan de verkopers die luidkelende door/langs de bus probeerden te lopen, varkens zochten wat schaduw onder onze bus, … . Na een kwartiertje werd de motor terug in gang gezet en kropen de laatste op het dak, keerde de rust weder en zetten we onze tocht verder. Het 5uur durende schouwspel dat zich afspeelde langs de rand van de weg is een boek op zich waart maar denk aan alle cliche beelden die landelijke India oproepen en je kan wel een idee krijgen.
Aangekomen in Bundi richting hotel gewandeld. Joris had al iets laten vallen dat we gevolgd werden wat niet zo abnormaal is in India en ik dus niet al te veel aandacht voor had. Maar inderdaad, zodra we de drukke oude stad binnenliepen was er een kereltje dat, met zelfs naar Indische normen, te brede lach en fysiek contact(hij had mij ongeveer tegen een koe aangesmeten) “Hello sir” zei. In de volgende seconden haalde ik mijn beste eenhandige Judogreep naar boven en klemde hem stevig vast tussen een koe, brommer en straatstenen terwijl voelde ik met mijn andere hand naar mijn lege broekzak waar mijn profeuille had gestoken. Na een snelle inschatting besefte hij waarschijnlijk dat de 40kg en 2 koppen verschil verschil niet echt bevorderend gingen werken bij een ontsnappingspoging en op een enkele seconde veranderde zijn brede grijns in een volledige verslagenheid. Na mijn protofeuille te hebben teruggepakt had de volledige straat ongeveer door wat er gaande was. Een groepje van een 10-tal mannen begon hem hardhandig de les te lezen en de jeugdige crimineel was nu een in tranen uitbarstend kleuter geworden. Na zeker te zijn dat ik alles terughad en wat gedreig met de politie hebben we onze tocht verdergezet. Van een warme welkomst gesproken.
Bundi is al even laidback als Pushkar, de concentratie aan hippies ligt wel gevoelig lager. Gisteren was er s avonds de start van een 15dagen durende festival met een uitgebreide parade met schallende Indische muziek, een olifant, kamelen, dansers, praalwagens, vuurpijlen, … de hele santeboetiek. Absoluut de moeite. Deze avond met sleeperclass richting Agra, de Taj Mahal bezichtigen en dan naar Varanasi. Ik ben nog 101 dingen vergeten te vertellen maar “geordende chaos” vat alles ongeveer samen en India is een absolute must-see.
Ps: Ik heb bijna niks over koeien gezegd maar ze zijn werkelijk overal. Het enige ongeval dat we voorlopige gezien hebben was een ongelukkige samenloop van een scooter, voedselkraampje en een koe. En btw voorlopig bijna 2 weken in India en nog niet ziek geworden… Hoeplijk kan ik in het volgende verslag hetzelde schrijven.
Tags: Travel
jelle
Leave a Reply