Jelle in the Land of the Head Wobblers

Met wat serieuze vertraging een laatste verslagje, allereerst een zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar aan alle mensen van goede wil. Geen tijd voor een kerstkaartje maar onderstaande foto volstaat wel denk ik. Ik weet, ben meer een elfje dan een kerstman maar toch.

Na een examenperiode waarvan de vruchtbaarheid nog gaat moeten gecheckt worden begonnen de eerste exchangers de campus te verlaten. De dag na het laatste feestje vertrok ongeveer iedereen naar alle uithoeken van India. Ik had plannen om naar de verste uithoek van India te trekken, the Andamans islands.

Vol goede moed de trein richting Chennai genomen, suburban treintje naar de luchthaven om mijn reisgenootjes te vergezellen. De Port Blairse douanebeambten waren echter niet zo gesteld op een nieuw paspoort zonder visum dus ondergetekende mocht niet boarden. Na een haastig afscheid stond ik alleen buiten aan de luchthaven in Chennai zonder enige plan. Na een paar dagen alle heiligen, waar India er een aardige lijst van heeft, te vervloeken maar een solotochtje doorheen India angevat. Uiteindelijk nog vrij leuk geweest en een minder toeristische kant van India gezien. Een dikke week later de Italiaanse boys vervoegd en nog een paar dagen later de oorspronkelijke reisgenootjes wat tot een driemalig bezoek aan Orcha heeft geleidt. Als iemand een gids nodig heeft voor het kleinste gat in India… Vervolgens naar nog eens naar Agra om daarna Rajasthan in te trekken. In Jodphur de Italiaanse boys weer eens ontmoet en vervolgens een laatste stop in Jaisalmer voor een kamelentocht. Slecht weer dacht hier anders over (in december in de woestijn voor crying out loud, was 10 jaar geleden dat het nog zo slecht geweest was en 2jaar sinds de laatste regenbui). Helaas niks aan te doen dus maar een klein tochtje met het schip van de woestijn gemaakt en de nacht in een hotel doorgebracht. Een 24uren lange treinreis bracht ons terug in Delhi om een vliegtuig naar Goa te nemen waar ik al welgeteld 7dagen niks aan het doen ben. Al bij al de beste trip in India geweest met Kerala-Goa-Mumbai op een mooie 2de plaats. Verslagje heeft meer iets weg van een routebeschrijving, voor alle sterke dingen onderweg zult ge mij een pint mogen betalen sinds ik geen zin heb een heel essay uit te typen. Mijn tijd in India begint drastisch af te korten. Morgen waarschijnlijk nog naar Asias biggest music festival, “Hello psytrance, here we come”, daarna terug naar Palolem om het niewe jaar in te luiden met de resterende exchange students en nog wat meer aan mijn tan te werken, om dan op het gemakje via Hampi terug naar Bangalore te gaan. 

Ik heb absoluut een schitterende tijd achter de rug, nu deze nog op een leuke manier afsluiten, en daarna terug proberen aan te passen aan het leven in Belgie. Byebye iedereen en tot over een 2tal weken.

Groeten vanop de Goaanse(?) stranden en een laatste sfeerbeeldje.

Een lesvrije week, desolate campus en goedkope vluchten zorgden ervoor dat ik nog een dagje of 4 beach time tegemoet ging voor de laatste deadlines en examens er aan kwamen. Zondagmiddag  met Big Mac een taxiritje naar Bangalore Airport genomen, een kort vluchtje naar Kerala en een uurtje trein later aangekomen in Varkala. De rest had al een hotel gevonden, snel ingechecked en het Duitse front vervoegt, later aangevuld met een kleine delegatie Francaises. De volgende 3 dagen kende een vrij gelijkaardig verloop. Opstaan tegen 11u, een snel ontbijt bij de Londense bompa die the love of his life had gevonden in India, de klif afdalen richting het strand, terug opwandelen tegen 8u na een zwempartij onder de sterrenhemel, douch nemen, restaurantje opzoeken en iets gaan drinken. Repeat! De Duitse delegatie gaf echter een nieuwe dimensie aan het niets doen, i.e. de wekker zetten om half 7 om naar het strand te gaan. Rare jongens die Duitsers.

Woensdagavond vertrokken naar Bangalore. Tijd een beetje slecht ingeschat en 1000INR kunnen betalen voor een taxi, als referentiepunt de trein was 8INR… India, the land of two currencies. De meeste denken in INR, de lucky few in 100INR. Een paar voorbeeldjes: De kerel die mij mijn Dominoes Pizza brengt verdient ongeveer 1 Pizza per dag, goedkoopste hotelkamer 50INR, the Taj in Mumbai vraagt 30000INR, 90% verdient minder dan 100INR per dag maar een upscale restaurant bezoekje is 1500INR. Hate it or love it… Maar bon, mijn vlucht heb ik dus nog juist gehaald. Terug op campus bleek dat we met meer in Varkala waren dan op campus… Tegen vrijdagavond was er terug een beetje leven.

De volgende dagen beetje gewerkt aan M&A, SDM en FTSA deadlines. Momenteel zit ik in mijn laatste IIM les, nog 6 dagen en 5 examens en het is afgelopen. De plannen voor December beginnen redelijk duidelijk te worden. Begin december naar de Andamans om wat te surfen, daarna naar Rajasthan om wat tijd in de woestijn door te brengen, afzakken naar Mumbai, Goa voor kerst en nieuw en slilletjes aan terug naar Bangalore.

Nog een paar anekdotes:

De laatste L-square party was van korte duur omdat een dronken Indier het noodzakkelijk vond om van het dak te vallen.

Roberto “I don’t know what he has been taking, but I want some” Jimenez hield de Amerikaanse eer hoog door de laatste TCB klas af te sluiten met een vraag aan de Prof “I have 2 things to say. One, I love your pants. They are really “stylish”. Secondly, something nuclear deal … blalla…” OK, de Prof is geen mode-icoon en de paarse kostuum broek op sportschoenen was er misschien over maar als ik er niet had gezeten had ik het niet gelooft.

Inspiratie is een beetje op vandaar om iedereen jaloers te maken een paar fototjes. Inderdaad, zelfde strand en +30°C en geen wolk te zien. Enjoy:-) Tot de volgende.

Juist terug van mijn 10daags tripje dus tijd voor een kort verslagje. Dinsdag 28 november, na een boeiende Time Series class, haastig afscheid genomen en de bus gepakt richting Allepy, Kerala. Na een vertraging van een klein uurtje arriveerde de bus eindelijk. Een A/C Volvo deze keer, redelijk comfortabel naar Indische normen, i.e. iedereen heeft een zetel. Mijn buurman was echter van het zwaarder type met nachtelijke ademhaling stoornissen. Dit gecombineerd met een luidruchtige Bollywood productie zorgde voor een korte nachtrust. s Ochtends na een telefoontje naar een slaperige Alberto en dolle rickshaw rit toch nog enkele uren kunnen slapen met 3 in bed. Enkele uren later arriveerde de rest van de bende en konden we onze houseboat voor de komende 24u gaan opzoeken. Wat volegde was een gezapige cruise door de backwaters in een “dubbeldeks” boot met kok, capitain en 2 bediendes, aangenaam gezelschap, liters bier en schitterend weer (althans tussen de regenbuien door… had iets te maken met 2de monsoon). Na een avond op het dakterras onder een sterrenhemel was het tijd om te gaan slapen, 6 bedden voor 7 personen zorgde echter voor een dilemma. Een kaartspel later zorgde voor een lange nacht voor Marcello op het dakterras, na een nieuwe regenbui heeft hij uiteindelijk toch op de grond in 1 van de kamers geslapen.

Na Allepy de tocht verdergezet naar Cochin. Beetje de toerist uitgehangen maar persoonlijk geen hoogtepunt. Een sfeervol Italiaanse restaurantje met antipasto en kaasassortiment rechtsstreeks geimporteerd uit Italië zorgde voor een aangename afwisseling. Na 3 dagen was het tijd om mijn tocht verder te zetten richting Goa. De “manager” van het hotel had echter andere plannen. Ik denk niet dat hij het bepaald voor mij had want de dag voordien had ik al wat problemen gehad met mijn kopie van mijn paspoort. De volgende morgen sloeg echter alles. Ik had de avond voordien een taxi besteld om 8u s ochtends, goed op tijd om de vlucht van 11u te halen en enige verkeers en paspoortproblemen aan de check-in te voorkomen. Tegen 8u was er echter nog geen taxi, vol overtuiging verzekerde hij mij dat dit geen probleem was. Tegen half 9 en enkele telefoontjes later nog altijd geen taxi. Een heftige discussie later verzekerde hij mij dat de taxi er elk ogenblik kon zijn. Tegen 9u een 5min deadline gegeven, na 20min en een uitzichtloze situatie uiteindelijk opgestapt mijn rugzak en zijn cellphones (af)gepakt en vertrokken. Een kleine 10sec later had ik mijn geld terug, was blijkbaar toch niet zo moeilijk en 5min later zat ik in een taxi. Waarom hij na 1u20 nog altijd geen taxi kon vinden was mij een raadsel. De rit naar de luchthaven was redelijk intens. Nog 50min geen luchthaven te zien, 40, 30, … Het laatste contact met het Italiaanse front leverde een 4 to 1 dat ik mijn vlucht ging missen. Uiteindelijk met een kleine 20min te gaan toch de luchthaven bereikt. Een ijverige kingfischer bediende kwam mij in de vertrekhal al tegemoet en uiteindelijk 4u later touchdown in Goa, hippie hoofdstad van de wereld.

De rest van mijn reisgezelschap zou de volgende ochtend arriveren. Snel een goedkoop hotelletje gezocht, Panjim verkent en vroeg mijn bed ingekropen met de verwachting dat ik tegen 7u wel zou wakker gebeld worden. Dat was echter buiten de Indian Stretchable Time gerekend. Na een 5u vertraging en een lange ochtend in de straten van Panjim wegens een 8am check-out toch de tocht kunnen verderzetten naar het strand. Na een Italiaanse onderonsje werd het deze keer een Frans. In Arambol vrij snel een 3hutjes op het strand gevonden en 2 dagen op het strand gelegen, goed gegeten, de hippie scene ontdekt en een psytrance feestje meegepikt. Daarna een kort dagtripje naar Old Goa om s avonds terug naar een meer laidback strand te gaan waar Lucie de volgende dag arriveerde om de tocht verder te zetten naar Mumbai. Al het mannelijke en niet-Franse vertrok echter terug naar Bangalore en ondergetekende bevond zich in het gezelschap van 5 vrolijke Franse dames, beloofde interessant te worden. De volgende ochtend een 14uur durend treintripje richting Mumbai aangevat.

Aangekomen in Victoria Terminus opgesplist om de nacht door te brengen. Een dure taxirit later aangekomen op Altamount Road waar ik de volgende 3 nachten zou doorbrengen in een 1500€/maand appartement. Connecties, connecties, connecties, … eigenlijk waren het niet mijn connecties maar ik had zekere connecties met een connectie hebbende 😉 Iedereen die denkt dat dit vrij luxueus mag zijn moet ik teleurstellen. In Mumbai zorgt 1500€ voor een 50m2 met 1 slaapkamer, slecht uitgeruste keuken, niet werkende tv en luidruchtige buren. Societé General was echter de sponsor van dienst. Dit zorgde er echter ook voor dat mijn klasje werd uitgebreidt met een 6de francaise. De volgende ochtend na een Europees ontbijt van koffiekoeken en milkshake afscheid genomen van mijn meisjes die een rol hadden weten te bemachtigen in een Bollywood productie en Mumbai verkent. Als leidraad Shantaram van Gregory David Roberts gebruikt en dus de Coloba Causeway, Sassoon Docks, World Trade Center en bijhorende slum, Victoria Terminus, Crawford Market, Chor Bazar, Mahalaxmi station en Haji Ali op een vrijdagavond bij zonsondergang bezocht. Haji Ali was een hoogtepunt, een microkosmos van Mumbai, 1000’en mensen, hitte, vervuiling, armoede, rijkdom, religie, zaken doen, verliefde koppels, bedelaars, contrast,… Human nature stripped down to the bone. Moest ik ooit in India komen wonen zou Mumbai mijn stad zijn (met Bangalore als back up :-)) Schitterende stad, voor iedereen die nooit naar Mumbai zal komen, lees Maximum City van Mehta, kan misschien een tipje van de sluier oplichten. Tegen 9u telefoon gekregen van mijn moviestars en afgesproken in Leopolds. Daarna een ubercoole lounge bar opgezocht waar ik mij te goed heb gedaan aan Stella en Hoegaarden :-). Een laat avond wandeling langs Marine Drive and Chowpatty beach gemaakt. De volgende ochtend naar Elephanta Island en meteen ontdekt waarom ik zeer blij was dat ik de dag voordien alleen kon sightsee’en. Wat een 2u durend tripje moest zijn is een 5u durende shopping spree geworden met een hoop oorbellen en kettingkjes als resultaat. Na een snelle lunch/dinner in een bistro, met absoluut voortreffelijkr ravioli, teruggegaan naar het appartement voor een snelle douche om Mumbai nightlife te verkennen. Eerst ingedronken op het appartement waar ik getuige mocht zijn van een unieke ervaring, girls talk (in het frans uiteraard). Voor iedereen die wel eens de vlieg op de muur wil zijn… been there done that 🙂 . Vervolgens naar Shizo waar 6 white girls mij vlotjes voorbij de rij wachtende mensen kregen met gratis toegang, hell yeah. Drank bleef wel 10€ kosten… , persoonlijk vond ik dat een fles champagne er wel had afgekunnen. De volgende dag nog eens snel langs sommige highlights gegaan met mijn klasje om tegen 6u de vlieger richting Bangalore te pakken.

Kortom een schitterende trip. Zal terug een beetje wennen worden aan het campus leven voor de laatste 4 weken.

Afgelopen week examens gehad, gecombineerd met wat presentaties en project deadlines. Laten we het er op houden dat gezien de moeite die ik er heb ingestoken, alles nog redelijk vlot gegaan is. Vanaf donderdag dan de luierik uitgehangen en eigenlijk niet veel gedaan. Heb ondertussen wel eindelijk al mijn documenten bijeengekregen om een nieuw paspoort vast te krijgen. Sfeerbeeldje: Een verslag van de politie heeft mij maar liefst 7u gekost, waaronder ik kennis heb kunnen maken met 1 hotel, 2 politie bureaus, 3 notarissen, 4 banken en 12 rickshaws. Een dag om nooit te vergeten.

Op culinair gebied heb ik zaterdag een nieuwe hoogvlieger gehad, Olive Beach. Staat geranked als 2de beste restaurant in Bangalore, en voorlopig mijn nummer 1. Ik moet wel nog naar Italia, de absolute nummer 1, en Grasshopper dus zien wat er nog verandert. Ben ook al 5 tailormade shirts rijker en een flashy jacket, binnenkort wat kostuums laten maken.

Plannen voor de volgende weken zijn een beetje als volgt: nachtbusje naar Kerala om mijn Italian brothers te vervoegen, op zaterdag of zondag doorvliegen naar Goa voor een tripje avec les filles françaises, benieuwd hoe dat gaat aflopen om daarna door te steken naar Mumbai en de volgende zondag terug te vliegen naar Bangalore. Dan heb ik ongeveer het maximum aantal lessen geskipt die ik kan skippen dus zal ik het een beetje kalmer aan moeten doen, maar het belooft in ieder geval leuk te worden.

Een kort updateje maar buiten het typische campus leven valt er niet veel te vertellen, na mijn tripje zal ik wel wat meer te schrijven hebben.

Druk, druk, druk,… Niet echt maar toch wel een beetje. Ik heb geen idee meer wanneer mijn laatste post was en ben de helft al vergeten van wat er ondertussen allemaal gebeurd is maar ik zal wat impressies proberen te geven.

Heb deze week een voorproefje gehad van de Indische manier van werken. Deadline voor indiening van een 20pag. case analyses was dinsdagochtend om 9u. Eerst bijeenkomst was om 9u zondagavond waar het werk een beetje verdeeld werd na een korte brainstorm sessie. De volgende dag tegen 5u gingen we samenkomen om alles een beetje bijeen te steken en een analyse te doen. Na 3uur bleek dat we nog niet meer hadden dan herkauwde case met veel overlap. Uiteindelijk “mocht” ik samen met Nisha de analyse en recommendation doen. Na een korte avondmaal en glimp te hebben opgevangen van de dappere Exchange students die zich aan het voorbereiden waren voor het cricket toernooi van de volgende dag, tegen 10 er aan begonnen. Iets na 12 hadden we alle scenario’s overlopen en pro’s en con’s op papier staan. Ondergetekende heeft dan nog tot 3 zitten herschrijven. Uiteindelijk toch mijn bed ingekropen, enkele Indsche teamgenoten hebben nog tot 5u30 zitten samenvoegen en structureren. Om 7 opgestaan om te proofreaden. Nog snel enkele foutjes uitgehaald maar laptop toch mee naar de les van 8u genomen. Tot iets voor 9 nog wat heen en weer gemail om te zien of iedereen zich kon vinden in de finale versie. Uiteindelijk om 9u30 een versie kunnen indienen. M&A-project was(en is) ongeveer hetzelfde maar 2 dagen vroeger… En maandagochtend is het weer tijd voor een presentatie. Ik heb het toch iets meer voor het Belgische systeem eigenlijk… Moest een BR’er dit lezen, Time Series van Croux? You aint seen nothing yet”

Bon genoeg geklaagd. Ondertussen ook nog een kort weekendtripje naar Saravanabenagalo en Mysore gemaakt met mijn Italiaanse “brothers from anonther mother” en big Mac. In S. de goedkoopste nacht ooit gehad voor 1€/persoon en het grootste monolytische standbeeld ter wereld(in India?) gezien na 600 en iets trappen te hebben opgelopen op onze blotevoeten. s Avonds een bollywood/toneel/muziek spectakel op het dorpsplein gezien. De volgende ochtend de bus genomen naar Mysore. Snel een hoteletje gevonden en toch besloten een iets of wat verdachte rickshawrit voor 20roepies doorheen de stad te nemen, en idd. 10min. later stonden we al in een wierook/olie winkeltje… Na voor enkele 100roepies te zijn “opgelicht”, i.e. Big Mac vond 200roepies een goede prijs, waarop we later in unanimiteit zijn bargaining rights hebben afgepakt, een Alberto het toch nodig vond nog wat extra te kopen om een beetje te kunnen afbieden en zijn Italiaanse eer te redden. Na nog een bidi-factory en enkele winkeltjes te hebben bezocht was het tijd voor de Ayurvedic massage.

Na een vrij zware bargaining ronde met enkele rickshaw drivers, probeer maar eens te discussieren over 20roepies als u bestemming een luxe resort is, toch op onze bestemming geraakt. Helaas, de enige ruimte die ze nog hadden in hun schema die namiddag was de hoofd, nek, schouders massage. Samen met Alberto toch besloten dat we voor “the real thing” gingen en op zoek gegaan naar een ander resort. Na een kort bezoekje bij de dokter was het dan zover. Op weg naar onze bungalows koste het ons alle moeite van de wereld om niet in de lach te schieten met de “Oohmmm, Oohmmmm, Oohmmmm, …”-muziek die uit de andere bungalows kwam. Verdere verloop was een beetje als volgt: kennismaking met mijn massaursduo, beetje uitleg, omkleden(eerder uitkleden, mijn rondbinddoekje was de term zakdoek niet waardig), gebed, vrij hardhandige hoofdmassage in zittende houding, daarna fullbody thing met veel olie en net iets te harde tafel, stoomcabine voor een kwartiertje en douche om af te sluiten. Vervolgens terug aankleden, watten in mijn oren gepropt gekregen (harde geluiden kunnen verstoren werken na een massage…) en een zakje met 2pilletjes gekregen die ik s avonds moest innemen om alle afvalstoffen uit mijn lichaam te krijgen. Stilletjes dacht ik terug aan de voorbije weken en het besluit genomen dat als toen alle afvalstoffen niet uit mijn lichaam zijn gekomen, 2 pilletjes het nu ook niet echt gingen klaarspelen. Al bij al een toffe ervaring maar ik verkies toch een Turks badhuis boven de Aryuvedic massage.

‘s Avonds na een reunie met de 2 andere Italianen , een nieuw record gevestigd te hebben door met 8 in een rickshaw te kruipen en een dinertje in een zeer degelijk restaurant, de hipste club van Mysore opgezocht. Aangekomen bleek het couplesnight, een snelle poging om 3 koppels te vormen creëerde meer problemen dan oplossingen. Na een telefoontje met de manager “6 white males, blabla, money, blabla” lieten ze ons toch binnen onder de strikte voorwaarde dat we niet op de dansvloer kwamen. De volgende ochtend het paleis bezocht en een busje richting IIMB genomen.

Tijd voor een life-on-campus snapshot, een typische lesdag ziet er een beetje als volgt uit: veel te vroeg opstaan, snelle douche, les, ontbijt zien vast te krijgen, les, beetje computer of “administratief” werk, lunch, dutje, basket/fitness/voetbal/frisbee, douche, gaan uiteten, pintje drinken, K-roof, dutje, repeat. Enige probleem is daar ergens nog wat studeerarbeid zien tussen te krijgen. Wat het uiteten betreft: India rulez zo hard als Erasmus bestemming. Messfood mag dan amper voedsel zijn, voor een 10-20eur is een driegangen menu naar +60eur Europa normen mogelijk. Ik ben vastbesloten om terug te komen als een Bangaloreanfoodie. Voorlopig staat Grasshopper, Via Milano en Olive Beach nog op mijn must-do lijstje. Maar ik hoor iedereen denken:”What about Steak?”. Well, er zijn redelijk wat plaatsen waar steak verkrijgbaar is, maar dan is er “The Only Place”. Een toevluchtsoord voor alle expats en exchange students. De Chateaubriand Supreme is ongeveer het beste stuk vlees dat ik in mijn nog prille bestaan heb mogen aanschouwen (beetje bias wegens gebrek aan degelijk recent vergelijkingsmateriaal is niet uit te sluiten).

Vorig weekend na een diner op het dakterras 13 hoog de kans gehad wat kennis te maken met het leven van de Bangalorean yuppies. Via-via naar een privé-feestje in een appartement in de buitenwijken van Bangalore kunnen gaan waar de Scotch rijkelijk vloeit en de flatscreen TV ongekende proporties benaderd. Enige probleem was vervoer terug zien te krijgen tegen 3u s nachts. Rickshaw nergens te bespeuren en de taxibedrijven waren nu ook niet behulpzaam. Uiteindelijk hebben 2 Indiers ons terugebracht naar IIMB, een 20km durende joyride doorheen Bangalore. Onze chauffeur had vooral interesse in zijn Iphone, ge-pimpte muziekinstallatie of zijn Scotch met ijsblokjes uiteraard. Na een lichte botsing, enkele goede tips en een brunchinvitation later toch veilig aangekomen op de campus. Na zijn businesskaartje te hebben gekregen bleek dat hij de CEO van 1 van Bangalores snelst groeiende IT bedrijven was, beetje spijt dat we de volgende ochtend niet uit ons bed zijn geraakt voor de brunch…

Voor alle dingen die ik vergeten ben zal er zeer binnenkort wel een ramblings 2 komen. To be continued…

Eigenlijk valt er niet zo veel te vertellen maar vermits ik toch een beetje tijd moet doden tot mijn Mergers & Acquisitions projectmeeting (MBA-school voor iets natuurlijk …) kan ik even goed een updateje schrijven. En ja, inderdaad, het is hier ongeveer middernacht, wat al een beetje duidelijk maakt wat voor een bioritme(of gebrek aan) de doorsnee IIM’er heeft. Om 2uur s nachts studenten richting de bibliotheek zien trekken na een nachtelijk portie chicken noodles is dagelijkse kost. Dit gecombineerd met verplichte aanwezigheid, “class participation”, cases, projects, suprise quizzes, … heeft tijdens de eerste lesweek de oorspronkelijke fase van verbijstering en ongeloof bij de exchange students doen omslaan in een lichte staat van ongerustheid. Vakken worden geschrapt, reisjes ingekort en ook alcoholconsumptie tijdens de week kent een lichte terugval maar desondanks wordt de sfeer er steeds beter op.

De campus valt echter geweldig mee. Het is alleen een beetje wennen aan het voortdurende lawaai. Over het eten in de mess ben ik(en velen met mij) minder te spreken. Basis is altijd 1 of andere vorm van rijst aangevuld met wat kapot gekookte groenten. Voor vlees en vis moet er extra betaald worden. De positieve kant is wel dat er 24/24-7/7 eten te verkrijgen is op campus. Van chicken noodles, masala dosa, pizza en toast tot ijsjes. Bovendien doen Dominoes Pizzas en de upperclass restaurants in Bangalore gouden zaken. Morgen staat een steak in Hard Rock Café op de agenda en gisteren een zeer degelijk Italiaanse restaurant gevonden. Mijn portomonee is dan wel drastisch aan het slinken maar mijn gewichtsverlies blijft toch redelijk beperkt.

Mijn kamer is eerder basic te noemen maar ruim voldoende voor wat ik nodig heb. Toilet/douche worden uiteraard gedeeld en de Indische/Franse variant kent duidelijk de voorkeur bij Indische architecten. De flexibilteit van de exchange students staat echter nog niet op punt maar dit is slechts een kwestie van tijd. Ook de gym is vrij hardcore te noemen, maar een nieuwe zou(net zoals het zwembad) onder constructie zijn alhoewel niemand weet waar of wanneer deze dan wel gepland zijn.

Een leuk hoogtepuntje. Op IIMB word ieder jaar een wedstrijd georganiseerd tussen de verschillende richtingen, staff, proffen, etc … Het allereerste event van deze foundationscup, een 4x500m, is ondermeer dankzij mijzelf gewonnen door de exchange students. Een ultieme poging om basketball in de cup te krijgen word ondernomen want de overige disciplines(cricket, tsepak, chess, …) liggen mij, en u waarschijnlijk ook, niet echt zo goed.

Wat de feestjes betreft kan ik vrij kort zijn. Zij die een Erasmus/exchange gedaan hebben weten waarover ik het heb, voor de anderen, hopelijk is het nog niet te laat… Meestal vormt A-blok de achergrond voor deze excessen alhoewel het dak van K-blok ook een zekere populariteit kent. En 1maal  om de 2weken zijn er de befaamde L-square parties. Nog een laatste lokaal IIM cultuuraspect zijn de birthdays die steeds uitgebreid gevierd worden en dit meestal ten koste van de jarige. Kort en bondig: Veel kicking, water, modder en taart en dit tegen 12uur s nachts. Ik kan enkel zeggen dat ik tevreden ben een tweeling te zijn. A matter of fact, ik kan in de achtergrond de festiviteiten van de eerste “birthday party” van de avond al horen… Denk dat ik maar eens een kijkje ga nemen… 🙂 Tot de volgende.

Na een beetje aandringen is het terug tijd voor een update. Ik zit eindelijk terug in Bangalore. Na mijn filmavonturen de laatste nachttrein naar Ooty genomen in de hoop een beetje te kunnen ontsnappen aan de hitte en de vochtigheid van de kust. De laatste 40km naar Ooty zou gebeuren met een toytraintje geduwd door een stoomlocomotief die in een gezapig tempo door een prachtig landschap trekt alla Gorilas in the Mist. Als je de LP kunt geloven natuurlijk. Het was uiteindelijk wel absoluut de moeite, en voor de eerste keer in 4 weken heb ik het eens koud gehad, maar 5u op 40km was echt wel gezapig. Gelukkig bracht een meisje met een aapfobie en de vader in de rol van amateurpsycholoog wat afleiding. Eenmaal aangekomen in Ooty snel een hoteletje gevonden, met donsdekens, wat snachts ook echt wel nodig bleek te zijn, een dutje gedaan en daarna het stadje gaan verkennen. Ooty heeft veel weg van een uit de kluiten gewassen Durbuy met Engelese cottages. Het centrum zelf is echter typisch Indisch met alle ergernissen en problemen van dienst.

Ik ben er nog altijd niet uit maar ofwel was het het ontbijt op de trein naar Ooty of de toch wel prijzige pizza in de chiqueste bistro van Ooty maar de volgende ochtend werd ik wakker met de welgekende Delhi Belly, of de spetterpoep in een meer plastische uitdrukking. Het moest er ooit van komen zeker… maar vandaag dacht ik een tochtje door de heuvels te maken dus een ongeschikter moment was moeilijk te vinden. Een paar immodiumkes geslikt en opzoek gegaan naar de gids. Na een uurtje werd het toch wel duidelijk dat de gids niet meer ging opdagen, een laatste wanhoopspoging om hem op te bellen eindigde in een vrolijk muziekje… Dan maar zelf op pad gegaan. De bus richting de hoogste top in Zuid-India genomen en te voet terug gewandeld. Het aangenaamste was echter dat ik tijdens de wandeling terug naar het hotel in 3u amper een persoon gezien heb. Een ware verademing.

De volgende dag met een nog lichtelijk tegensputterende maag toch de bus terug naar Bangalore genomen. Misschien niet mijn beste plan ooit. Een weg doorheen de bergen durft wel eens wat bochten te vertonen en de eerste 2u heb ik veel op het punt gestaan om mijn kop uit het raam te steken maar daarna plotseling een 2de adem gevonden en geen last meer gehad. Mijn tempel bezoekjes van de laatste weken moet vruchten hebben afgeworpen. De bus zelf was “executive”-class en had als grootste gebrek dat het binnen regende maar in totaal waren we maar met een 5tal passagiers dus al bij al een aangenaam ritje.

s Avonds aangekomen in Bangalore en maar eens naar IIMB gebeld om te horen of ik nog een kamer zou kunnen vastkrijgen. Dat bleek geen probleem te zijn. Tegen 9u was ik op de campus, tegen half 11 mocht ik een nummertje uit de pot trekken om te zien waar ik de volgende 3maanden zou wonen, F-204. De K en L blokken zijn blijkbaar de “place-to-be” maar de Goden waren mij geen 2de keer gunstig gezind. Achteraf wel zeer tevreden dat ik de A-blok heb weten te vermijden… dit zal binnenkort wel duidelijk worden. Nog snel mijn valies gaan zoeken die ik hier een maand geleden had achtergelaten , enkele exchange students ontmoet (waaronder Daan Struyven die na een vlucht of 5 toch ook in Bangalore was geraakt,  maar het belangrijkste: Tienen Rulez!) en snel nog iets gegeten en als een blok in slaap gevallen.

Wie een beetje een idee wil krijgen van de campus: www.youtube.com/watch?v=WlcKvVuxE4Y . Nee, het filpmje is niet van mij en de muziek keuze al evenmin.

Ik zal binnenkort een updateje van mijn eerste dagen op campus schrijven. Nu een beetje volk proppen voor de Vishwa en straks diner met de exchange students, buddies en proffen. Hopelijk iets beter(anders) dan het eten in de mess.

Het werd stilletjes tijd voor een nieuwe update. Ik zit nu Chennai Central te wachten op mijn nachttrein naar Ooty. Een beetje de bergen in, ik hoop dat het klimaat daar een stuk aangenamer zal zijn.

Na de laidback dorpjes in Rajasthan werd het weer tijd voor het echte werk. We hadden afgesproken met Philip in Agra. De trein naar Agra vanuit Bundi was echter een typische Indische boemeltrein, een tochtje van een 300km waar we 12uur over gedaan hebben. Dit ging ook ons eerste tripje in Sleeperclass worden waar Joris nu niet bepaald naar uitkeek. In het station bleek een upgrade naar 2/3AC niet mogelijk vermits alles unreservered 2nd ging zijn… Wat Joris(en ik) al helemaal niet zagen zitten. Uiteindelijk kwam na een vertraging van een uurtje onze trein met ook een sleeperwagon aan in Bundi. Sleeper bleek uiteindelijk best leuk te zijn, bestje treintrip tot nu toe. In Agra vrij snel Phillip gevonden en onmiddelijk de Taj gaan checken. Een beetje een “Been there, done that”-gevoel. Het is wel een prachtige hoop stenen natuurlijk maar een nieuw wereldwonder…

De volgende dag verder naar Varanasi. De meeste “Indische” stad tot nu toe. Aan vervuiling, drukte, koeien, … geen gebrek. Wij waren uiteraard gekomen voor de befaamde ghats, de moesson heeft hier echter op zijn eigen wijze een stokje tussengestoken. Van de trappen was niet veel zichtbaar maar een bezoekje aan de grootste burning ghat en een boottripje over de Ganges bij zonsopgang maakten veel goed. Mijn persoonlijk hoogtepunt was toch wel de magistrale bediening in het rooftop restaurant van ons hotel, fawlty towers meets la huitieme jour. Onze mongo van dienst was nog niet instaat om zijn eigen voeten te vinden als zijn leven er van afhing. “Shanti guesthouse”, een ware aanrader voor uren kijkplezier en Varanasi zelf heeft toch niet zoveel te bieden dus allen daar heen. Om het in de woorden van een geirriteerde Fransman te zeggen: “Wan houwerr ent a aalf! For eun pastaa. Arr(pirates r) u stupide”. Waarop Mongo een beetje uit het zicht achter een paal ging staan. Subliem.

Volgende stop Calcutta waar mijn reisgenootjes de volgende maanden zullen wonen. Smijt 14 miljoen Indiers neer in Brussel, zet de thermostaat 15 graden hoger, verdeel alles zo ongelijk mogelijk en laat zachtjes sudderen voor een jaar of 20. Et voila, Calcutta. Maar vreemd genoeg is dit voor mij voorlopig, na Bangalore natuurlijk, de aangenaamste grote stad in India. Onze laatste avond in stijl doorgebracht in 1 van de betere restaurants en upscale bar in Calcutta. Vlotjes een maandloon van de doorsnee Indier doorgedraaid en bij het buiten komen liggen de mensen op het voetpad te slapen… van een contrast gesproken. De volgende dag de campus van IIMC bezocht en afscheid genomen van de Leuven crew.

Wederom een 2 nachtenterin genomen naar een backpackers/hippie kolonie een 2tal uur ten zuiden van Chennai om een beetje te bekomen van alle drukte. Beetje gezwommen, deftige gegeten, pintje gedronken, boekje gelezen en vooral niets gedaan voor een dag of 2. Op mijn laatste avond liep ik vrolijk mijn hotel uit toen een random kerel vroeg. “Hey! Do you wanna play in a movie.” En vermits ik alles 1 keer wil proberen zag ik dat direct zitten. Na een beetje verder vragen bleek dat het toch geen scam was. De opnames gingen door in de haven van Chennai, auto met chauffeur werd geregeld, we gingen terug zijn tegen 2u, we kregen eten en 700 roepies(een11euro). Leek mij een strak plan. Snel nog een duitser gevonden die ook zin had en “away we went”.

Onze chauffeur was waarschijnlijkste de zotste die ik tot nu toe gehad heb. De helft van de tijd reed hij op het rijvak in de tegengestelde richting om luid toeterend in zijn nieuwe Tata een voorligger in te halen en net op tijd weer op het juiste baanvak te komen. Hij heeft ons wel in record tijd in Chennai weten te krijgen. Aangekomen op de set bleek dit een rij fake gsm/dvd/aftershave stalletjes te zijn de haven van Chennai. Surya aka De Indische Joey meets Van Damme was aanwezig en was blijkbaar echt wel een grote naam, zo verzekerde iedereen ons toch. En de film zelf bleek ook wel een grote productie te zijn waar redelijk wat budget achter zat. H

Surya bleek achteraf nog vrij sympathiek te zijn en was zelfs onder de indruk dat ik ging studeren aan 1 van de IIM’s. Buiten zijn vrouwelijke tegenspeelster, die precies denkt dat hare kak niet stinkt, was de rest van de crew ook redelijk sympathiek. Na een uurtje en half wachten bleek het onze beurt te zijn. We moesten in de achtergrond geld wisselen met Surya en zijn co-star en dan wegwandelen. Absoluut een kolfje naar onze hand, vooral de bundel van ruwweg 40.000 roepies was wel cool maar echt veel vertrouwen hadden ze toch niet want iedere keer nadat ik het geld had vastgehad werd het opnieuw geteld :-). In totaal hadden we 3 shots vanuit verschillende hoeken en na een uurtje zat onze taak er op voor wat waarschijnlijk 5sec beeld materiaal ging zijn.

Degelijk eten gekregen. Uiteindelijke nog tot half 4 op de set rond gehangen, chai gedronken maar ons vooral geergerd om dat we steeds “one more shot, and then you’re up” te horen kregen. Van deze tijd wel gebruik gemaakt om een beetje bij de propper van dienst te babbelen en blijkbaar filmen ze volgende week in de buurt van Bangalore en hebben ze nen hoop westerlingen nodig. Een beetje initiatief tonen kan geen kwaad dacht ik en ik heb dan maar gezegd dat ik dat wel kon regelen als dat nodig was 🙂 Telefoonnummers uitgewisseld en mijn eerste stap voor een carriere in Bollywood is gezet. Uiteindelijk bleek dat ze ons die nacht toch niet meer nodig hadden en na een snelle uitbetaling waren we tegen 5u terug in ons hotel. Geweldige ervaring en niet iets wat ge verwacht als ge s ochtends opstaat. Afwachten of de Vishwa mij terug gaat opbellen… maar in ieder geval over een maand of 9 bij u dichtbijzijnde dvd-boer “Ayan” met Surya in de hoofdrol en ik een bescheiden bijrolletje :-). Kopen die handel!

Nu een beetje eten zoeken, heb nog een klein uurtje tot mijn trein er is en dan een beetje hiken in Ooty. De volgende keer zou ik normaal al terug op de campus moeten zijn.

Namaste,

Ik zal een kort verslagje geven van wat er de voorbije dagen allemaal gebeurd is misschien dat ik later nog wel wat dingetjes apart bespreek.

Allereerst de treinreis: in 1 woord geweldig. Prachtige manier om te onthaasten: boekje lezen, beetje slapen, eten, babbeltje doen, repeat. Ik deelde mijn “compartiment” met 2 oudere koppels, na de eerste nacht was dat eerste koppel verdwenen dus zaten we met 6 bedden voor 3 mensen. Perfect. De aankomst in Dehli verliep vrij vlot. Rickshaw vast krijgen aan een redelijke prijs vroeg wel wat moeite en mijn chaufffeur was uiteindelijk even goed instaat om ons voor de lol recht tegen de muur aan te knallen als mij deftig aan de YMCA af te zetten.

In de Y Joris gevonden die nog aan het uitzieken was van een maaltijd op de Belgische ambassade in Peking… De Y bleek uitiendelijke meer een christelijke sekte te zijn die toch wel veel geld vroegen voor wat we kregen. De laatste avond waren ze wel zeer behulpzaam bij het openkrijgen van mijn slotjes na dat ik de sleuteltjes verloren had 🙂

Delhi was wel meer India dan Bangalore ooit zal zijn. De vervuiling, armoede, hitte, hassle, vochtigheid, … was veel meer in your face. Enkel het verkeer was relaxter. Na op een dag of 3 de typische highlights te hebben gezien(behalve het red fort wegens de nationale feestdag) dan toch rustigere oorden opgezocht en een trein richting Pushkar geboekt.

Pushkar aka Funky Town. Vergeet Olympus, Essaouira, … Wie zich echt in de faux hippy scene wil smijten moet naar Pushkar komen. Een onoogelijk klein, heilig, Hindu stadje met 1001 tempels waar vlees, bier, … strikt verboden zijn maar waar op de dakterrassen alles verkrijgbaar is aan de juiste prijs… Bovendien beschikte ons hotel over een zwembad. Ik had hier nog wel een tijdje niks kunnen doen. Enige minpuntje was de aap die met mijn offergave op weg naar de tempel is gaan lopen. Ik neem aan de Vishnu dit wel als overmacht kan aanzien.

Na 2 nachten onze tocht verder gezet richting Bundi aka Monkey Town. Een iets grotere gat in Rajahstan. Deze 5uur durende verplaatsing was met de bus te doen en was meteen mijn voorlopige hoogetepunt. Even een sfeerbeeldje: Bedenk een bus met ruimschoots 500.000km op de teller die dagelijks over onverharde wegen met veel te veel lading zijn tochtjes doet maar op mirakuleuze wijze toch dienst blijft doen maar evengoed bij de volgende kuil in 2 kan breken. Alle afmetingen zijn trouwens voorzien op het doorsnee Indische lichaampje wat veel weg heeft van een Belgische 13jarige. Bij vertrek in Ajmer zat de bus voor 1/3 vol. Met goede hoop vatte wij onze tocht aan. Na een aantal stops op weg uit de stad moesten de eerste mensen al gaan rechtstaan. Uiteindelijke heb ik zelf met 6 op een bankje voor 3 gezeten(waaronder een babytje en een kleuter maar toch). Tijdens de rit was alles zeer relax en kalm. Zodra we echter een bus station binnenreden barste de chaos los. Mensen klommen door de ramen naar binnen om de vrij gekomen plaatsen op te vullen, andere deden hun bestellingen aan de verkopers die luidkelende door/langs de bus probeerden te lopen, varkens zochten wat schaduw onder onze bus, … . Na een kwartiertje werd de motor terug in gang gezet en kropen de laatste op het dak, keerde de rust weder en zetten we onze tocht verder. Het 5uur durende schouwspel dat zich afspeelde langs de rand van de weg is een boek op zich waart maar denk aan alle cliche beelden die landelijke India oproepen en je kan wel een idee krijgen.

Aangekomen in Bundi richting hotel gewandeld. Joris had al iets laten vallen dat we gevolgd werden wat niet zo abnormaal is in India en ik dus niet al te veel aandacht voor had. Maar inderdaad, zodra we de drukke oude stad binnenliepen was er een kereltje dat, met zelfs naar Indische normen, te brede lach en fysiek contact(hij had mij ongeveer tegen een koe aangesmeten) “Hello sir” zei. In de volgende seconden haalde ik mijn beste eenhandige Judogreep naar boven en klemde hem stevig vast tussen een koe, brommer en straatstenen terwijl voelde ik met mijn andere hand naar mijn lege broekzak waar mijn profeuille had gestoken. Na een snelle inschatting besefte hij waarschijnlijk dat de 40kg en 2 koppen verschil verschil niet echt bevorderend gingen werken bij een ontsnappingspoging en op een enkele seconde veranderde zijn brede grijns in een volledige verslagenheid. Na mijn protofeuille te hebben teruggepakt had de volledige straat ongeveer door wat er gaande was. Een groepje van een 10-tal mannen begon hem hardhandig de les te lezen en de jeugdige crimineel was nu een in tranen uitbarstend kleuter geworden. Na zeker te zijn dat ik alles terughad en wat gedreig met de politie hebben we onze tocht verdergezet. Van een warme welkomst gesproken.

Bundi is al even laidback als Pushkar, de concentratie aan hippies ligt wel gevoelig lager. Gisteren was er s avonds de start van een 15dagen durende festival met een uitgebreide parade met schallende Indische muziek, een olifant, kamelen, dansers, praalwagens, vuurpijlen, … de hele santeboetiek. Absoluut de moeite. Deze avond met sleeperclass richting Agra, de Taj Mahal bezichtigen en dan naar Varanasi. Ik ben nog 101 dingen vergeten te vertellen maar “geordende chaos” vat alles ongeveer samen en India is een absolute must-see.

Ps: Ik heb bijna niks over koeien gezegd maar ze zijn werkelijk overal. Het enige ongeval dat we voorlopige gezien hebben was een ongelukkige samenloop van een scooter, voedselkraampje en een koe. En btw voorlopig bijna 2 weken in India en nog niet ziek geworden… Hoeplijk kan ik in het volgende verslag hetzelde schrijven.